Mistrzu. Jesteś legendą i zawsze nią będziesz! Panie Krzysztofie! To był zaszczyt móc spotkać Cię na swojej drodze zawodowej! Żegnaj. [unicode_pictographs]%F0%9F%96%A4[/unicode_pictographs]

Kolejna smutna wiadomość... nie smutna... tragiczna i bolesna wiadomość!!! Odszedł jeden z Tych artystów , których nieobecności nie da się zastąpić ... legenda, talent, wspaniały głos, jedyny , osobisty styl, ogromne poczucie humoru a w dodatku ... bardzo życzliwy, dobry Człowiek! Byłem dumny jak cholera , kiedy Krzysztof ok. 25 lat temu zaproponował mi przejście na „Ty” i ochrzaniał mnie , gdy przy kolejnych spotkaniach zaczynałem od słów „Panie Krzysztofie”... A zaledwie 2 tygodnie temu Michał @misza.meyer śpiewał i zachwycał telewidzów w programie @twojatwarzbrzmiznajomo Krzysztof pięknie Michałowi na FB podziękował... Taki właśnie był ten Wielki Artysta! Ruszaj Krzysiu w swój ostatni „piękny rejs”...[unicode_pictographs]%F0%9F%96%A4[/unicode_pictographs][unicode_pictographs]%F0%9F%96%A4[/unicode_pictographs][unicode_pictographs]%F0%9F%96%A4[/unicode_pictographs]Będziemy pamiętać!

Poranna krzątanina przed wyjściem do szkoły, w kuchni zapach kawy i przypalonego mleka. Kanapka z dżemem, kanapki do szkoły. W radiu leci Krzysztof Krawczyk: „
O! Jest gdzieś niebo jak len
O, o, o! Noc za krótka na sen
O! Dom, gdzie czeka znów ktoś
I gdzie miejsca jest dość
Dla spóźnionych gości
O! Twój rysunek na szkle
Tylko na nim już dziś nie ma mnie...” . Ja mam 7 albo 8 lat i myślę siebie, że to musi być jakiś bardzo fajny gość, ten Krawczyk, skoro zachwyca się czyimś rysunkiem na szkle i lubi spóźnionych gości. Po południu ktoś dzwoni do drzwi, jestem najbliżej, biegnę otworzyć. Stoi w nich młody facet z wąsami: „Krzysztof Krawczyk. Zawołaj tatę!”. Uśmiechnął się jakoś tak nieśmiało. Od wczoraj mam nieustannie w oczach to spotkanie. Przyszedł odebrać jakiś tekst, czy nagranie... Nie współpracowali często, ale coś tam ojciec dla niego pisał. Wtedy, w Polsce, to było tak, jakby nagle Elvis stanął w drzwiach! Nie do opisania. Dlatego pewnie, mimo upływu czasu, tak dobrze zachowałam w pamięci ten obrazek. Drugi raz spotkałam go 30 lat później w studiu telewizyjnym. Zgodził się na udzielenie bardzo szczerego wywiadu w „Mieście kobiet”. Wtedy rzadko zdarzało się, by wielka gwiazda mówiła szczerze o swoich problemach z uzależnieniem i zmaganiach z demonami. Pan Krzysztof złamał to tabu. Nadal miał ten nieśmiały uśmiech na twarzy, chociaż opowiadał o rzeczach wstrząsających. Myślę, że dzięki temu wiele cierpiących osób poczuło się mniej samotnych i silniejszych. Panie Krzysztofie, nisko się kłaniam.

Żegnaj kochany Krzysiu, niech Anielskie Chóry towarzyszą Ci w połączeniu ze Stwórcą ❤️