"Wolność - kocham i rozumiem!" - niedziela, TVP 1, godz. 21:20
Z okazji rocznicy wprowadzenia stanu wojennego zostaną zaprezentowane piosenki związane z tematem wolności. Są to m.in. "Psalm stojących w kolejce", "Nie pytaj o Polskę", "Świecie nasz", "Nasza klasa", "Dni, których nie znamy". Piosenki wykonają: Krystyna Prońko, LemOn, Kayah, Renata Przemyk i Kamil Bednarek.
"Rozmowy kontrolowane" - niedziela, TVP 1, godz. 21:55
Niemal dokładnie w dziesiątą rocznicę ogłoszenia stanu wojennego na ekrany kin weszła pierwsza polska komedia poświęcona temu dramatycznemu wydarzeniu. Po serii filmów "martyrologicznych" na ten temat recenzenci pisali, że oto pojawił się "pierwszy film o stanie wojennym, który publiczność prawdopodobnie uzna za swój".
Autorzy dość odważnie podeszli do zadania: postanowili rozśmieszyć widzów tym, co jeszcze do niedawna budziło grozę, zburzyli martyrologiczne stereotypy, spojrzeli satyrycznie nie tylko na sprawców stanu wojennego, ale i tych, których on dotknął. Dostało się zarówno władzy i "bezpiece", jak i opozycji.
W grudniu 1981 r. Ryszard Ochódzki otrzymuje od pułkownika SB Molibdena zadanie przeniknięcia do struktur "Solidarności" w Suwałkach. Wyposażony we wspólne zdjęcie z Lechem Wałęsą udaje się do Suwałk. Tam zastaje go stan wojenny. Po spowodowaniu wypadku samochodowego Ochódzki pożyczonym autem wraca do stolicy. Zatrzymuje go patrol. W bagażniku samochodu znajduje solidarnościowe ulotki. Bojąc się aresztowania, Ochódzki rzuca się do ucieczki. Przez przypadek unieszkodliwia ścigający go czołg i staje się bohaterem walczącego podziemia.
"Przesłuchanie" - niedziela, TVP 1, godz. 23:40
Najbardziej antykomunistyczny film w historii PRL. Film legenda, który stał się przyczyną rozwiązania zespołu filmowego „X” Andrzeja Wajdy. Rok po nakręceniu „Przesłuchania” jego reżyser, Ryszard Bugajski, wyjechał na wiele lat z Polski. Oficjalnie film ujrzał światło dzienne dopiero w 1989 roku (siedem lat po powstaniu) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Do tego czasu oglądano go nielegalnie na tajnych pokazach w salach katechetycznych, prywatnych mieszkaniach i świetlicach na zdartych kasetach wideo, ze słabym obrazem i dźwiękiem. Chciał go obejrzeć każdy i każdy powinien go obejrzeć, żeby dowiedzieć się, jak kiedyś było strasznie, i by wiedzieć czego nie wolno nigdy powtórzyć.
Akcja rozpoczyna się na początku lat 50. Antonina Dziwisz jeździ po Polsce z zespołem, tańcząc i śpiewając dla publiczności. Nie jest aktywistką. Nie ma pojęcia o polityce. Jest głupiutka i prosta. Podczas pewnej kolacji, po występie i kłótni z mężem, dwóch obcych mężczyzn upija Tonię do nieprzytomności. Kobieta budzi się w więzieniu zdezorientowana i przerażona. Zaczyna się koszmarne przesłuchanie. Śledczy żądają od niej informacji na temat kolegi z zespołu, majora Olchy, oskarżonego o zdradę ojczyzny i szpiegostwo. Biciem i nieludzkimi torturami śledczy próbuje zmusić Tonię do podpisania zeznań obciążających Olchę. Tonia za nic się na to nie zgadza. Ta, wydawałoby się, zabawowa dziewczyna, nagle odkrywa w sobie ogromne pokłady bohaterstwa i dumy. W zniewolonym kraju, będąc w więzieniu, ona jest wolnym człowiekiem, nie da się złamać i nikogo nie zdradzi. Zaszczuta i dzielna Tonia kontra zimny i wyrachowany aparat UB. To wielkie sceny tego filmu, którego oglądanie bardzo boli, ale nie dlatego, że jest tam choćby ślad fałszu, ale dlatego, że to boleśnie prawdziwy film. Strasznie prawdziwy.
Rolę Toni zagrała rewelacyjna Krystyna Janda. Obsypano ją za to nagrodami, m.in. na festiwalach w Gdyni i Cannes. Jej oprawców zagrali Janusz Gajos i Adam Ferency.
W tym filmie nie ma jednej fałszywej nuty, ani jednej złej sceny, choć gdyby reżyser był słabszy albo aktorzy mniej genialni, mogłoby się skończyć porażką.
"Śmierć jak kromka chleba" - poniedziałek, TVP Historia, godz. 00:40
Katowice, noc z 12 na 13 grudnia 1981 roku. Jednostki wojskowe zajmują strategiczne punkty miasta. Grupa zomowców, rozbijając związkową ochronę, wyciąga z mieszkania przewodniczącego Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w kopalni "Wujek". Wieść o tym szybko przedostaje się do górników. Początkowo zaskoczeni, wkrótce reagują spontanicznym protestem. 14 grudnia w zakładzie wybucha strajk. Górnicy domagają się zniesienia stanu wojennego i uwolnienia przewodniczącego. Gdy negocjacje kończą się fiaskiem, wojsko, ZOMO i milicja szturmują kopalnię.
