„Żelazna Dama” (Phyllida Lloyd 2011)

Przydomek „Żelazna Dama” Margaret Thatcher zawdzięcza Rosjanom, którzy podsumowali w ten sposób jej antykomunistyczne wystąpienie w parlamencie brytyjskim.
W filmie Phillidy Lloyd owa żelazna dama jest już cieniem samej siebie, osobą, która wciąż walczy, ale już głównie z własnymi słabościami, opierając się z trudem procesowi zżerania mózgu przez demencją starczą. Towarzyszy jej w tej walce urojony, nieżyjący dawno mąż Denis, łagodzący jej samotność. Ale w końcu każe Denisowi odejść, by uzyskać kontrolę nad swym życiem. Ów motyw przewija się przez cały film – Thatcher w wykonaniu Meryl Streep właściwie nie przeżywa chwil zwątpienia czy obaw. Te krótkie chwile zawahania, jeśli w ogóle są, bywają jedynie sposobem na „przytrzymanie” czasu i znalezienie odpowiedniego argumentu, który wynika z mocno ugruntowanych poglądów. Czy jeśli chodzi o decyzję o stłumieniu strajku, zamknięciu fabryki, czy posłaniu ludzi na wojnę Thatcher, jest taka sama – niewzruszona. „Żelazną Damę” ogląda się z zaciekawieniem, które nie zostaje zaspokojone. Z jednej strony mamy całkiem wiarygodną i przekonującą opowieść o schyłku świetności i strasznej starości, która sprawiedliwie dotyka wszystkich – wielkich i małych tego świata. Z drugiej strony musimy sami odpowiedzieć sobie na pytanie na czym polega fenomen jej niesamowitego charakteru. Cokolwiek powiemy „Żelazna Dama” to pozycja obowiązkowa nie tylko z racji Oscara dla Meryl Streep, w pełni zresztą zasłużonego, ale z racji bardzo dobrej opowieści o człowieku – autentycznej, prawdziwej i wzruszającej.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv