„Połączenie” (Brad Anderson 2013)
Główną bohaterką filmu jest Jordan, kobieta odbierająca zgłoszenia telefoniczne na alarmowej linii 911. Czasem doradzi sama, kiedy trzeba wezwie stróżów prawa. Pewnego dnia odbierze telefon od dziewczyny, do domu, której włamał się mężczyzna o zdecydowanie morderczych zamiarach. Jordan wpierw doradza, skutecznie, jak ukryć się przed napastnikiem, potem jednak, po rozłączonym połączeniu, sama dzwoni do dziewczyny. Jej telefon naprowadza napastnika na cel, dziewczyna zostaje zamordowana, a Jordan wpada w depresję. Powrót do pracy nie jest łatwy, na dodatek wkrótce dzwoni do niej nastolatka porwana przez mężczyznę i uwięziona w bagażniku jego auta. Jordan wspólnie z policją próbują ustalić, gdzie znajduje się ofiara.
Jak każdy się pewnie domyśla porywacz okaże się tym samym zwyrodnialcem, który zabił pierwszą z dziewczyn, a dzielna Jordan nie ograniczy się do siedzenia w centrali, tylko wyruszy osobiście, na pomoc uwiezionej Casey. Mimo tych przewidywalnych rozwiązań „Połączenie” jest całkiem niezłym dreszczowcem, w którym są sekwencje pełne autentycznego napięcia (próby ustalenia, kim i gdzie jest napastnik), brutalności (spalenie żywcem człowieka), czy sadyzmu ("operacje" psychopaty). Przede wszystkim jednak akcja toczy się naprawdę szybko, a cała produkcja emanuje energią. Świetnie oddano specyfikę pracy ludzi pracujących w telefonie alarmowym, którzy muszą zachować zimna krew i nie mogą poddać się stresowi, jak to czyni cała reszta. Film, który początkowo miał wyreżyserować Joel Schumacher, nakręcony za niewielkie pieniądze, bez wielkich efektów, za to z bardzo dobrymi rolami Halle Berry, Abigail Breslin okazał się przebojem w amerykańskich kinach.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
”Uprowadzona Alice Creed” (J. Blakeson 2010)
Prosty, krótki, nakręcony skromnymi środkami, precyzyjny – wszystkie te słowa składają się na opis filmu J. Blakesona, który okazał się bardzo dobrym, trzymającym od początku do końca w napięciu dreszczowcem. Debiut reżysera przedstawia losy dwójki porywaczy – starszego, doświadczonego Vica i nierozważnego Danny’ego – którzy uprowadzają tytułową córkę milionera, Alice Creed (w tej roli świetna Gemma Arterton). Dopracowany do perfekcji plan okaże się jednak zawodny, gdyż Danny ujawnia przed porwaną swą tożsamość, a Alice kradnie telefon komórkowy i…
Scenariusz co chwila zaskakuje (w finale tych zwrotów jest kilka z rzędu), ale jednocześnie nie jest efekciarski – zachowania bohaterów nie są wydumane, to reakcje ludzi postawionych pod ścianą, wściekłych na siebie, czujących, że ich świat sypie się w gruzy. Aktorzy – a gra ich tylko trójka – są świetnie prowadzeni, naturalni, ich postacie wielowymiarowe. Do tego dochodzi solidny montaż i klaustrofobiczna scenografia (jej przygotowanie oglądamy w pierwszych scenach filmu, gdy porywacze dostosowują wynajęty pokój na potrzeby niecodziennego „gościa”).
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Arizona Junior” (bracia Coen 1987)
Recydywista H.I. McDonnough jest bardzo częstym gościem na komisariacie, gdzie fotografie do policyjnych akt robi mu posterunkowa Edwina. W końcu H.I. zakochuje się w rezolutnej Ed i kiedy tę ostatnią rzuca chłopak, prosi ją o rękę. Po ślubie okazuje się, że Ed nie może mieć dzieci, a przeszłość H.I. wyklucza adopcję. Chcąc uszczęśliwić żonę, H.I. decyduje się porwać Nathana Arizonę Jr., jednego z pięcioraczków, których ojcem jest pewien szacowny producent mebli. Wysoką nagrodę za jego odnalezienie nie ułatwia porywaczom życia, a komplikuje je jeszcze bardziej pojawienie się demonicznego łowcy nagród oraz wizyta nieco nierozgarniętych kumpli z więzienia.
To w naszym zestawieniu przykład porwania na wesoło. Absurdalna czarna komedia z genialnym humorem sytuacyjnym, świetnymi dialogami i rewelacyjną obsadą z Holly Hunter na czele, której partneruje całkiem zabawny Nicolas Cage.
O jakości filmu świadczą wyniki box office, bo film kosztujący 4 miliony, zarobił 25 milionów dolarów i otworzył Coenom drogę prowadzącą do... producenckich kieszeni.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Pogrzebany” (Rodrigo Cortés 2010)
„Pogrzebany” opowiada o kierowcy ciężarówki, robotniku kontraktowym, który pracuje w Iraku dla amerykańskiej firmy (tyle przynajmniej dowiadujemy się z jego telefonicznych rozmów). Konwój, którym jechał, został zaatakowany, ostrzelany, rozbity. On sam obudził się… w trumnie, zakopany gdzieś na pustyni. Powietrza ma niewiele, więc czasu mu wiele nie zostało. Chyba, że uda mu się nawiązać z kimś kontakt. Z kimś, kto go odnajdzie lub zapłaci okup. Napastnicy bowiem zostawili Paulowi komórkę, zapałki, zapalniczkę i kilka innych gadżetów. Paul dzwoni – do rodziny, do rządu, do pracodawcy. Okazuje się, że wysoko postawionym ludziom nie chce się szukać nie wiadomo gdzie (pustynia mała nie jest…) prostego robotnika, inni liczą na sowite wynagrodzenie, jeszcze inni prowadzą jałowe rozmowy lub argumentują, że dla nich za drogo, żeby zadzwonić gdzie indziej. A czas płynie…
To film do bólu kameralny (kamera pokazuje wyłącznie to, co w trumnie, ewentualnie ją samą, jakby bez wieka, z góry), ale bardzo precyzyjnie skonstruowany – każdy gadżet zostanie wykorzystany, każda rozmowa Paula niesie z sobą więcej emocji. I do samego finału nie jesteśmy pewni: wykopią go, czy tam znalazł swój grób? W Ryanie Reynoldsie reżyser znalazł idealnego odtwórcę głównej roli everymana, przekonującego jako prosty pracownik, szaraczek, o którego nie warto się starać. Dzięki niemu dramat człowieka, który czuje, że nie jest ważny dla rządu swego kraju i dla swego pracodawcy, wybrzmiał odpowiednio mocno.
Ten wcale nie taki tani obraz – kosztował 3 miliony dolarów! – był jednym z przebojów festiwalu w Sundance. Nakręcono go w 17 dni w studiu w Barcelonie, podczas realizacji wykorzystano aż 7 różnych trumien. Sceny realizowano w kolejności chronologicznej, w finale, gdy piasek zaczyna przedostawać się do środka, Reynolds zaczął mieć objawy klaustrofobii.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
