„Wszystkie pieniądze świata” (Ridley Scott 2017)
Grupa nieznanych sprawców porywa Johna, ukochanego wnuka miliardera Jeana Paula Getty. Znany ze skąpstwa Getty odmawia zapłacenia choćby dolara z wielomilionowego okupu. Gail, zrozpaczona matka porwanego chłopaka, robi wszystko, by skłonić teścia do zmiany zdania. Porywacze zaczynają tracić cierpliwość, i by skłonić Getty’ego do ustępstwa, przysyłają mu odcięte ucho chłopaka. Życie Johna wisi na włosku i nic nie wskazuje na to, że uda się zapobiec tragedii.
Film „Wszystkie pieniądze świata” opowiada opartą na faktach zdumiewającą historię XX-wiecznego Scrooge’a, który tak bardzo ukochał pieniądze, że był w stanie poświęcić zdrowie i życie ukochanego wnuka, by nie uszczuplić swych zasobów. Trudno doprawdy zrozumieć Jeana Paula Getty, który u kresu swego życia buduje przecież dziedzictwo dla swych potomków, a z drugiej tak słabo ich zna i tak go niewiele obchodzą.
Ale tak naprawdę największą wartością tego filmu jest motyw matki walczącej o życie dziecka. Nie chciałabym być w skórze Gail i musieć podejmować decyzje, które podejmowała. Jej walka jest o tyle trudniejsza, że przecież ona sama niewiele znaczy, zarówno, jako negocjator w rozmowach w teściem, jak i strona w rozmowach z porywaczami, bo to nie ona jest bogata. Michelle Williams zagrał świetnie, zarówno, jako kłębek nerwów jak i twardy przeciwnik Getty’ego, bo między nimi toczy się właściwie pojedynek na śmierć i życie Johna. „Wszystkie pieniądze świata” sprawdzają się jako thriller. Sporo w nim napięcia, choć to napięcie (podobnie jak film) jest w stylu retro: na sporo scen „stabilnych” przypada na kilka mocniejszych.
Ciekawy byłby pogłębiony wątek relacji młodego Gettye’go i porywaczy, zwłaszcza Pięćdziesiątki, ale tutaj ewidentnie zabrakło na niego czasu. Ale to, jak i tragiczny los młodego Getty’ego (nigdy nie pozbył się traumy, osiem lat po porwaniu doznał udaru, wywołanego mieszanką alkoholu i narkotyków, którego następstwem było spędzenie 30 kolejnych lat na wózku inwalidzkim) to materiał na następny film.
„Wszystkie pieniądze świata” zapiszą się w historii kina z jeszcze innego, niechlubnego powodu, jakim było „wymazanie” z niego roli, podejrzanego o molestowanie nieletnich, Kevina Spacey. Dodajmy dla porządku, roli by tak rzec skończonej i to na 6 tygodni przed premierą, co zmusiło ekipę do dokręcenia wszystkich scen z tą postacią na nowo. Getty’ego zagrał, co prawda z właściwym sobie artyzmem Christopher Plummer, trudno jednak nie zadać sobie pytania, jak w roli Getty’ego wypadłby Spacey, aktor genialny, który potrafi nadać granym przez siebie postaciom zupełnie inny, nowy wymiar.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Cena odwagi” (Michael Winterbottom2007)
Film z egzekucji Danny'ego Pearla, który pojawił się w internecie zaledwie pół roku po atakach z 11 września na World Trade Center, wstrząsnął opinią publiczną, nie tylko z uwagi na okrucieństwo tego czynu, ale fakt, że dziennikarz osierocił nienarodzonego jeszcze synka. Udający się na wywiad z szejkiem powiązanym z organizacją terrorystyczną dziennikarz “World Street Journal” został porwany, a terroryści w zamian za jego uwolnienie wysunęli niemożliwe do spełnienia warunki. O zniknięciu Danny’ego powiadomiła jego będąca w zaawansowanej ciąży żona Mariane, również dziennikarka. Utrzymana w tonie dokumentu „Cena odwagi” to relacja z tych kilku dni poprzedzających egzekucję, gdy CIA, policja pakistańska i koledzy Danny’ego, dziennikarze oraz jego żona starają się poruszyć niebo i ziemię, by znaleźć porwanego. Niewyobrażalne napięcie tych dni oddaje praca niezwykle ruchliwej, nerwowo prowadzonej kamery, która koncentruje się na wewnętrznym rozdygotaniu, w jakim żyła Mariane, buddystka, która mimo tych okoliczności nie uległa nienawiści i do końca zachowała wolę dialogu. Bardzo dobra, dramatyczna rola trudnej do rozpoznania Angeliny Jolie w roli Mariane.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Gdzie jesteś, Amando?” (Ben Affleck 2007)
Dorchester, jedna z najniebezpieczniejszych dzielnic Bostonu. Dwójce detektywów, Patrickowi i Angie, prywatnie parze, zostaje powierzone zadanie odnalezienia zaginionej czteroletniej Amandy. Okazuje się, że sprawa zaginięcia małej ma niejedno dno. Helene, jej matka, wplątała się bowiem w aferę z narkotykami, a jej dziecko być może stało się zakładnikiem przestępców. Pomoc policji okazuje się dyskusyjna, bo i jej przedstawiciele nie mają czystych rąk.
To na pozór zwykły kryminał. Ktoś porywa dziewczynkę, trwa śledztwo itp., ale Ben Affleck zrobił film, po obejrzeniu którego nie sposób po prostu pozostać obojętnym.
Porwane dziecko okazuje się tylko jednym z elementów sprawy, w którą zaangażowane są mafie narkotykowe i współpracujący z nimi policjanci, a środowisko, w którym się toczy akcja przypomina kłębowisko podstępnych żmij. Mało, kto ma tam czyste sumienie, każdy zwodzi każdego, a teatralna akty rozpaczy nie są tym, czym się wydają. To wszystko skutecznie utrudnia dochodzenie i doprowadzi do jednego z najmocniejszych filmowych finałów, po którym w niejednym domu wybuchły gorące dyskusje. Bohaterowie filmu podejmują bowiem nader kontrowersyjne decyzje, za które przychodzi im płacić wysoką cenę. Ben Affleck okazał się reżyserem obdarzonym rzadką cechą pokory wobec ludzi i umiejętnością ich obserwacji. Zrobił film łączący w sobie cechy rasowy thrillera, w którym nie brak zwrotów akcji, pościgów i strzelanin oraz poruszającego dramatu psychologicznego.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Lot 93” (Paul Greengrass 2006)
Napięcie w nominowanym do Oscara za reżyserię i montaż „Locie 93”, panujące w trakcie całego filmu i jeszcze narastające w końcówce jest niemal nie do wytrzymania, pomimo świadomości, że lot 93 zakończył się na tragicznie polach Shakesville w Pensylwanii 11.09.2001, kiedy czterej porywacze opanowali pokład samolotu United Airlines. Film jest utrzymaną w dokumentalnym tonie, próbą odtworzenia ostatnich chwil życia pasażerów i załogi na podstawie rozmów zapamiętanych przez ich najbliższych oraz nagrań zarejestrowanych na telefonicznych sekretarkach. I o dziwo nie ma w sobie nic z patosu, taniego melodramatyzmu i kiczowatości amerykańskich obrazów o bohaterach. Wprost przeciwnie, bardzo duży nacisk kładzie się w nim na to, że byli to zwyczajni ludzie. Ludzie, którzy, gdy zdają sobie sprawę, że ich samolot - podobnie jak te, które uderzyły w wieże WTC – ma posłużyć, jako żywa torpeda, podejmują rozpaczliwą próbę przejęcia kontroli nad sterami.
Brytyjski reżyser zaskakująco prawdziwie ukazał też chaos i zamieszanie panujące w wieżach kontroli lotów czy centrum dowodzenia wojskowego.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
