”Dziewczyna w czerwonej pelerynie” (Catherine Hardwicke 2011)

Piękna Valerie kocha biednego drwala Henry’ego, ale jej rodzice chcą, by poślubiła bogatego Petera. W tle dramatów i sercowych wyborów rozgrywa się horror – od lat w lesie okalającym wioskę mieszkał wilkołak, ale przez lata wystarczała mu ofiara ze zwierzęcia. Teraz, z niewyjaśnionych powodów, wilkołak zaczął mordować mieszkańców i zaczął od siostry Valerie. Miejscowy ksiądz na pomoc wzywa inkwizytora.
Catherine Hardwicke przerobiła słynną bajkę w wersję dla dorosłych. Reżyserka nakręciła widowisko, które powala niesamowitym wysmakowaniem plastycznym zdjęć (akcja rozgrywa się zimą), zawiera kilka ciekawych pomysłów i postaci (ojciec Solomon w wykonaniu Gary’ego Oldmana – człek opętany zemstą po śmierci najbliższych, ktoś na kształt inkwizytora, który wyrządza więcej zła niż dobra), ale zdominowane zostało przez efekty specjalne. W dodatku typowe dla ostatnich produkcji typu „Wilkołak” czy „Van Helsing” – komputerowa bestia skacze, jakby nie słyszała nigdy o grawitacji… Gdyby nie owe sceny, ta rozgrywająca się w średniowieczu mroczna opowieść o dorastaniu, przeznaczeniu i sile miłości byłaby całkiem udaną produkcją.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

3 z 12

„Zdjęcia Ginger” (John Fawcett 2000)

Siostry Ginger i Brigitte, rówieśnicy uważają za dziwaczki, które wolny czas spędzają fotografując się w makabrycznych pozach. Podczas jednej z ich sesji fotograficznych, Ginger zostaje zaatakowana przez wilkołaka. Wygląda jednak na to że to nic groźnego, bo rany na jej ciele bardzo szybko znikają. Jednak Brigitte zauważa, że zachowanie jej siostry staje się dziwne. Wkrótce metamorfozie ulega również jej ciało…
Nowatorskie w tym filmie jest potraktowanie wilkołactwa jako metafory dojrzewania, przekształcania się z istoty bezwolnej w taką, która w pełni kontroluje i rządzi swoim życiem. Na takie czytanie wilkołactwa wskazuje długi proces który towarzyszy przemianie. Nie staje się to w ciągu 1 nocy, a jest ewolucją mierzoną w dniach i tygodniach, kiedy z szarej myszki, na którą nikt nie zwraca uwagi Ginger przeistacza się w seksownego, prowokacyjnego i pewnego siebie wampa, zyskującego uwagę chłopców. Jednak jej przemiana – fizyczna i psychiczna – na tym się nie kończy. Ciało zaczyna pokrywać sierść, a instynkt nabiera cech drapieżników, które polują i zabijają.
Bardzo ciekawy, znakomicie sfotografowany, bez starzejących się efektów komputerowych, z grozą wynikającą z suspensu, domieszka czarnego humoru i mocnym tłem obyczajowym (motyw outsidera szkolnego) film doczekał się jeszcze dwóch części kontynuacji.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

4 z 12

„Wilkołaki” (Michael Wadleigh 1981)

Nowy Jork. Kiedy na teren nieużytków i dzikich, opuszczonych ruin poprzemysłowych wkracza firma budowlana, zaczynają ginąć ludzie. Gdy po nędzarzach i prostytutkach przychodzi kolej na kogoś wyżej postawionego, do sprawy zostaje oddelegowany doświadczony nowojorski gliniarz ( Albert Finney), który wkrótce przekona się, że czegoś takiego nigdy w życiu nie widział. Morderstwa w jego dzielnicy są popełniane przez nieludzkie siły, które przypominają ataki zwierząt. Jeden z tropów prowadzi do indiańskich legend o duchach wilków.
Fascynujący i pełen oryginalnych pomysłów film zawiera sporo wątków duchowych i elementów historycznych. Wolfeni (nie wilkołaki) walczą o resztki tej przestrzeni życiowej, która zostawił im człowiek, co bardziej przypomina rozpaczliwą walkę skazanych na klęskę Indian o zachowanie swego terytorium i stylu życia. Wilkołaki są tu przedstawicielami ginącej społeczności, co nie przeszkodziło twórcom w zaserwowaniu nam kilku kilka krwawych sekwencji zabójstw i klimatu mrocznego horroru.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

Następna strona

Przewijaj aby przejść do kolejnej strony galerii.