„Troja’ (Wolfgang Petersen 2004)
Trojanin Parys, syn króla Priama, uwodzi żonę władcy Sparty Menelaosa, piękną Helenę, która ucieka z młodym kochankiem do jego ojczyzny. Kiedy Priam odmawia wydania Heleny, Menelaos skrzykuje największych wojowników greckich na wyprawę przeciw Troi. „Troja” pretenduje do filmu historycznego, a nie opowieści z cyklu mity greckie, bo bogowie nie mają żadnego wpływu na jakiegokolwiek wydarzenia sprzed ponad 3000 lat. Żal w tym filmie owej mistyki, bo wojna trojańska stała się po prostu wojną, a nie areną działań bogów, kierujących ludźmi w charakterze marionetek. Za to wojna to pełną gębą, na co pozwoliło 185 tys. dolarów budżetu. To, co podobne w „Gladiatorze” i w „Troi” to na pewno ów ogromny wizualny rozmach bitewny, ale też postacie prawych i odważnych wojowników o ciekawej osobowości. Zarówno Hektor, rewelacyjnie i z dużym uczuciem zagrany przez Erica Banę, jak i Maximus Russella Crowe’a zdają sobie sprawę z nieuchronności swego losu, a jednak robią to, co nakazuje im honor.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Agora” (Alejandro Amenábar 2009)
Może zdziwić w tym zestawieniu obecność „Agory”, będącej na poły biograficzną historią życia myślicielki, astronom i filozof – Hypatii, żyjącej w Aleksandrii u schyłku IV wieku. Co ma ona wspólnego z „Gladiatorem” oprócz oczywiście epoki zwanej starożytnością? Ano to, że Hypatia podobnie jak Marek Aureliusz była przeciwniczką nowej, coraz prężniej szerzącej się religii jaką było chrześcijaństwo. Dla cesarza nowa religia byłą jedną z wielu zupełnie nieistotnych kultów, które jednakowoż uchodziły za groźne, Ich zwolennicy bowiem sprzeciwiali się oddawaniu czci cesarzom, a ich postawa stawała się zarzewiem anarchii i nieposłuszeństwa. Marek Aureliusz był cesarzem, który chrześcijan skazywał na śmierć właśnie za nieposłuszeństwo wobec władzy (a nie za wyznawanie innego kultu), czyli odmowę złożenia ofiary za pomyślność państwa i przebłaganie bogów za klęski, które dotknęły Rzym. Żyjąca półtora wieku później Hypatia ze wszystkich sił starała się uratować od zapomnienia wiedzę i mądrość starożytnego świata przed narastającym fundamentalizmem religijnym, gdyż chrześcijaństwo w tym okresie stawało się już religią wojująca.
W tym kontekście wyłania się następny wspólny wątek, a jest nim skuteczna manipulacja tłumem. W „Agorze” tłumem rządzą religijni fanatycy, w „Gladiatorze” tłum uwielbiający Maximusa, wywiera taki nacisk na cesarza, że ów nie ma odwagi, by się mu przeciwstawić. Zestawienie tych filmowych wątków obok siebie rodzi refleksję co do natury tłumu, jego właściwie bezgranicznej władzy, ale i tego że wystarczy umiejętna manipulacja jednego człowieka by ludzie przestali samodzielnie myśleć, po to tylko, by należeć do większości.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„300” (Zack Snyder 2006)
Pomimo tego, że akcje „300” i „Gladiatora” dzieli kilka wieków, łączy je sposób przedstawiania starożytnych żołnierzy, bardzo wcześnie hartowanych fizycznie i przyzwyczajanych do walki, którzy całe swoje życie spędzają na wojnach. W 300 garstka wojowników spartańskich zatrzymuje się u wrót Wąwozu Termopilskiego którego wąskie przejście sprzyja wojsku broniącemu się nawet przed przeciwnikiem posiadającym olbrzymią przewagę i tam stacza walkę z ogromną perską armią. W „Gladiatorze” dzięki wojennemu kunsztowi Maximusa gladiatorzy, którzy mają przeciwko sobie lepiej uzbrojonych i wyposażonych „aktorów” w spektaklu i mający zginąć ku uciesze gawiedzi po kilku chwilach, organizują się i zwyciężają na arenie wbrew przewidywaniom. Bohater „300” król Leonidas podobnie jak Maximus (co widać zwłaszcza w sekwencjach afrykańskich) jest starożytną maszyną do zabijania, a oba filmy sprawdzają się w stu procentach jako wielkie widowiska.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
