„Piraci z Karaibów. Klątwa Czarnej Perły” (Gore Verbinski 2003)
Karaiby, XVIII wiek. Do Port Royal przybywa pirat, kapitan Jack Sparrow, aby zdobyć statek, którym mógłby dogonić swój własny żaglowiec „Czarną Perłę”, podstępnie mu odebraną przez kapitana Barbossą. Tymczasem załoga statku porywa córką gubernatora wyspy Elizabeth, na szyi której spoczywa medalion mającego zdjąć ciążącą na nich klątwę. Sparrow i zakochany w Elizabeth Will Turner, syn zamordowanego marynarza z „Czarnej Perły”, ruszają w pogoń za przeklętym żaglowcem. Za piratami podąża również HMS „Dauntless” pod dowództwem bezlitosnego komandora Norringtona.
Sto procent czystej przygody i rozrywki, gdyż historię opowiedziano w klimacie baśniowym, z olbrzymim rozmachem (sceny z żywymi szkieletami, atak na Port Royal), w zawrotnym tempie i niesamowitym poczuciem humoru. To ostatnie to zasługa grającego Jacka Sparrowa Johnny’ego Deppa, który nasycił swą postać taką dawką komizmu i dziwaczności, że przyćmił wszystkie efekty i partnerów.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„E.T.” (Steven Spielberg 1982)
Pozostawiony na Ziemi kosmita trafia do domu rodziny małego Elliota, który roztacza nad nim opiekę. Przybysz przysparza kłopotów, ale też szybko się uczy, a swoimi zdolnościami zadziwia osamotnionego z powodu rozstania rodziców chłopca. Jednak E. T. chce wrócić o domu, kłopot w tym że musi skomunikować się ze swymi pobratymcami.
„E.T. phone home!” ten tekst pamiętamy do dzisiaj. To jak i wzruszenie, które ogarniało nas, gdy przybysz z obcej planety żegnał się ze swymi ziemskimi przyjaciółmi. Jednak zanim odleciał przeżywaliśmy wraz z bohaterami mnóstwo przygód, jako że E.T. był mentalnie związany z chłopcem, który robił i czuł to co psotny alien. Szkolne awantury, domowe podchody by stworka nie odkryła mama oraz późniejsza misja ratunkowa mają w sobie sporo awanturniczej przygody, choć rozgrywają się – w odróżnieniu od typowych filmów przygodowych – w jednym miejscu. Trudno jednak zaprzeczyć temu, że E.T. wpisuje się jak ulał powiewem świeżości i fantastyczną fabułą w poetykę kina przygodowego lat 80. tak obficie cytowaną choćby w „Stranger Things”.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Poszukiwacze zaginionej arki” (Steven Spielberg 1981)
Dr Indiana Jones (Harrison Ford) jest archeologiem, który łączy wykłady uniwersyteckie z ekspedycjami badawczymi. Właśnie powrócił z awanturniczej wyprawy do Ameryki Południowej, gdy agenci rządowi proszą go, by odnalazł w Egipcie mającą ogromna moc Arkę Przymierza i by zrobił to, zanim znajda ją Naziści. Pomoże mu w tym jego dawna dziewczyna, Marion (Karen Allen) posiadająca wskazówki co do ukrycia legendarnego artefaktu.
Tak zaczyna się pierwsza część przygód Indiany Jonesa, tocząca się w błyskawicznym tempie i fascynująca wizualnie, pełna komiksowej, atmosfery przygody, ale też niepokojącego klimatu, zapewnionego przez pojawienie się Nazistów. Wszystkie części Indiany Jonesa „Indiana Jones i Świątynia Zagłady”, „Indiana Jones i ostatnia krucjata” oraz „Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki” (może najmniej ta ostatnia niezbyt udana) wyróżniają się kilkoma cechami: bardzo ciekawą fabułą, wartką akcją, dobrymi efekty specjalnymi, dialogami, których frazy weszły do języka popkultury typu „nie liczą się lata, liczy się przebieg”, rozpoznawalną muzyką Johna Williamsa, pełnokrwistymi postaciami drugoplanowymi i TYM bohaterem. Harrison Ford nadał nowe znaczeniu bohaterowi kina awanturniczego, które nigdy już później nie przybrało tak nośnej formy.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
