”Szklany zamek” (Destin Daniel Cretton 2017)

Jeanette (Brie Larson) jest córką pary szalonych hippisów, którzy - gdy coś im nie wychodziło - rzucali pracę, pakowali dobytek do auta i ruszali w siną dal w poszukiwaniu kolejnej przystani. Ojciec (Woody Harrelson) to ktoś jednocześnie odstręczający i fascynujący, poświęcający uwagę i obojętny na ból jaki sprawia, chroniący a jednocześnie wystawiający na próby. To ktoś kogo się kocha i nienawidzi jednocześnie, człowiek o tak silnej osobowości, że nie można być wobec niego obojętnym. Filmowi rodzice nie zaspakajają dzieciom podstawowych potrzeb, a jednocześnie fundują im największą przygodę życia zmieniając banalną codzienność w święto. Ich największą zasługa jest to że dają miłość, ich największym grzechem jest to, że nie wiedzą jak kochać mądrze i robić to w sposób w jaki druga osoba – ich dzieci – chcą być kochane.
Dorosła Jeanette toczy w życiu nieustanną walka z przeszłością na zasadzie negacji, ale pełna jest rozgoryczenia i emocjonalnego chłodu. W pewnym momencie odkrywa, że w negacji nie znajdzie wolności, ze jakaś cząstka rodziców jest w niej samej, czy tego chce, czy nie i nie sposób jej stamtąd wyrugować. Odkrywa, że to czym nasiąkła za młodu w równym stopniu może ją pogrążyć jak i ocalić.