Jadwiga Andrzejewska
W łódzkim teatrze zadebiutowała w 1923 roku, mając zaledwie 8 lat i to u boku Ireny Solskiej. Później występowała w kabarecie „Jar”, aż w końcu jej talent został dostrzeżony i w 1932 roku zadebiutowała w teatrze w Warszawie, a już w 1933 roku trafiła do filmu, grając jedną z głównych ról w „Wyroku życia”. Do wybuchu wojny zagrała w kilkunastu filmach, m.in. „Ada! To nie wypada!”.
Elżbieta Barszczewska
W 1934 roku zadebiutowała zarówno na deskach teatru, jak i na dużym ekranie i z miejsca zdobyła sobie uznanie i serca publiczności i krytyki. Do wybuchu wojny zdążyła zagrać 13 głównych ról w filmach takich jak Trędowata, Znachor czy Nad Niemnem. Mimo statusu gwiazdy, po wojnie związała się na stałe z teatrem, a w filmie pojawiła się tylko jeden raz.
Elżbieta Barszczewska
W 1934 roku zadebiutowała zarówno na deskach teatru, jak i na dużym ekranie i z miejsca zdobyła sobie uznanie i serca publiczności i krytyki. Do wybuchu wojny zdążyła zagrać 13 głównych ról w filmach takich jak Trędowata, Znachor czy Nad Niemnem. Mimo statusu gwiazdy, po wojnie związała się na stałe z teatrem, a w filmie pojawiła się tylko jeden raz.
Helena Grossówna
Choć w filmie zadebiutowała dopiero w 1935 roku, w 1939 roku czasopismo „Światowid” nazwało ją „ulubienicą publiczności”. Przed wojną zagrała w kilkunastu filmach, a po wojnie na ekrany wróciła dopiero w latach 60. Występowała także w popularnych w latach 30. rewiach. Utalentowana, piękna i waleczna – w powstaniu warszawskim dowodziła oddziałem kobiecym.
