"Gra" – David Fincher, 1997
Kolejny film Davida Finchera w tym zestawieniu nie powinien nikogo dziwić. To mistrz filmowych jazd bez trzymanki, a jego „Gra” to zwariowana, niebezpieczna i wciągająca jazda na rollercoasterze. Bardzo chciałabym jeszcze kiedyś odczuć – tym razem serialową – kompletną dezorientację spowodowaną sztuczkami reżysera, polegającymi na wciąganiu bohatera i nas przy okazji w fascynującą z jednej strony i przerażającą z drugiej, grę pozorów, kłamstw i iluzji. Reżyser każąc nam się utożsamić z bohaterem skądinąd niezbyt sympatycznym i ściągając na niego wszystkie hiobowe klęski tego świata wystawia na próbę nasz charakter, nerwy i wytrzymałość na stres. W „Grze” mamy bowiem cały przegląd sytuacji kryzysowych: nic tam nie jest zwyczajne, banalne i codzienne a każde wydarzenie to kolejna przygoda, których starczyłoby na kolejne odcinki.
media-press.tv
"Requiem dla snu" - Darren Aronofsky, 2000
Ten film jest jak narkotyk, którego spróbowaliśmy i po zakosztowaniu traumatycznego odlotu, wiemy, że już nigdy po niego nie sięgniemy. A szkoda, bo maestria tego filmu jest niesamowita od ścieżki dźwiękowej począwszy po ryjący umysł montaż. Skoro zaczęlibyśmy oglądać serial to już do końca więc, jedyny sposób by nie wracać do filmu, ale wydłużyć jego żywot to właśnie serial. Historia zstępowania w najgłębsze rejony piekła, w której towarzyszylibyśmy bohaterom w ich zagłębianiu się w szaleństwo, chorobę i uzależnienie by zatrzymać się na dłużej w świecie krzywego zwierciadła, zdeformowanym i spaczonym. Nie bez przyjemności wróciłabym też do podziwiania gry aktorów, bo trójka głównych postaci to role niezwykle trudne i wymagające niezwykłego poświęcenia.
"Amelia" - Jean-Pierre Jeunet, 2001
Jeśli „Requiem dla snu” to najbardziej depresyjny film świata to „Amelia” jest chyba filmem najpogodniejszym. Historia młodej Francuzki, która trochę pomaga losowi i naprawia świat jest wprost proporcjonalnie ujmująca i czarująca jak poprawione komputerowo uliczki paryskiego Montmartre, z którego usunięto brud, tłumy ludzi i przejawy nowoczesności na korzyść pocztówkowego klimatu retro. Poza tym „Amelia” to film który koi nerwy, cieszy oczy i tak naprawdę ma sporo do powiedzenia na temat skomplikowanej kondycji człowieka, którego charakteru nie zmieni jednorazowy uśmiech losu. Jednak ogólny wydźwięk filmu jest cudownie optymistyczny i całkiem miło byłoby w tej bajce pobyć przez dłuższy czas na przykład obserwując wcielanie w życie innych pomysłów Amelii na tunningowanie świata i uszczęśliwianie ludzi. Amelia jest bohaterką która zaklina rzeczywistość i ona ją słucha i która z codzienności potrafi uczynić sacrum. Po obejrzeniu tego robi się człowiekowi lepiej na sercu!
media-press.tv
"Szeregowiec Ryan" - Steven Spielberg, 1998
W tym miejscu pozwolę sobie na prywatę, jako że filmy wojenne należą do moich ulubionych i rozciągnę „Szeregowca Ryana” do serialu. Poniekąd ziściło się to już w genialnym serialu „Kompania braci”, ale właśnie atrakcyjność tegoż obrazu jak i nieutulony żal w jakim twórcy zostawiają widza w finale „Szeregowca…” jest argumentem za tym, by uczynić z niego serial. Bohaterowie zarówno ci pierwszoplanowi, jak i epizodyczni, zarówno ci co przeżywają do końca, jak i ci którzy szybko giną są tak wielowymiarowi i tak dobrze rozrysowani, że chciałoby się ich poznać bliżej. Towarzyszenie grupce żołnierzy-straceńców w poszukiwaniu szeregowca Ryana mogłoby mieć jeszcze kilka przystanków, w których poznawalibyśmy losy zrzucanych, czy transportowanych na terytorium wroga żołnierzy. Poza tym znakomite sceny batalistyczne, na czele z tą najważniejszą, czyli inwazją na Normandię w dniu D-Day, to coś co można oglądać raz za razem, rozkoszując się maestrią reżyserii i przerażając ogromem ludzkiej tragedii.
media-press.tv
