„Underworld” (Len Wiseman 2003)
Selena, wojowniczka wampirów od wieków tocząca walkę z lykanami, czyli wilkołakami, dowiaduje się, że ich przywódca Lucian, który ponoć zginął przed wiekami, żyje i knuje plan mający na celu pozbawienie wampirów przewagi. Selena postanawia więc poszukać pomocy u jednego z trzech wampirzych władców, Viktora.
Wprawdzie hasło „wilkołaki kontra wampiry” nie napawa zbytnim optymizmem co do odkrywczości fabuły, ale akurat jeśli chodzi o „Underworld”, opowieść jest jedynie pretekstem do wessania widza w mroczny, gotycki klimat filmu. Intrygują już pierwsze ujęcia wampir, przysiadłszy na balustradzie balkonu, czyha na swoje ofiary, niczym drapieżny ptak w ciemności wypatrujący łupu. W utrzymanym w niemal monochromatycznej, czarno-białej palecie kolorów horrorze pobrzmiewają echa ekspresjonizmu niemieckiego, ale zwolnione ujęcia, dynamiczne strzelaniny, walki wręcz, skórzane ubiory i bardzo charyzmatyczni bohaterowie to niewątpliwie ukłon w stronę „Matrixa”.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Nieustraszeni pogromcy wampirów” (Roman Polański 1967)
Profesor Abronsius i jego uczeń Alfred (Roman Polański) wypełniając swą świętą misję jeżdżą po świecie i tropią wampiry. Następny trop wiedzie do Transylwanii gdzie zatrzymują się gospodzie żyda Shagala. Alfred od pierwszego wejrzenia zakochuje się w córce karczmarza, rudowłosej Sarah (Sharon Tate), która zostaje porwana przez wampira podczas upojnej kąpieli. Dwaj śmiałkowie ruszają na pomoc do posępnego zamku von Krolocka, w którym Sarah ma być honorowym gościem na balu wampirów.
Nieustraszeni pogromcy wampirów Polańskiego – oczywiście wersja bez wtrętów kreskówkowych, niepocięta przez producenta, to swobodny pastisz kina grozy pełen zabawy schematami i stereotypami, najeżony cytatami z poprzednich wielkich dzieł kina grozy. Wszystko jest tu w zamierzony sposób przejaskrawione i przerysowane. Wielcy łowcy są bowiem fajtłapami, homoseksualny syn hrabiego von Krolocka dybie… nie na krew, a na cnotę Alfreda, wampiry obowiązują podziały klasowe co oznacza ze prosty Żyd nie może sypiać w jednej krypcie z arystokratami. Atrybuty wampirzych filmów takie jak naostrzone kołki, brak odbicia w lustrze, główki czosnku, krucyfiksy itp. Polański wykorzystuje w sposób bardziej komiczny niż straszny.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Wywiad z wampirem” (Neil Jordan 1994)
Kiedy Louisowi, bogatemu plantatorowi umiera podczas porodu ukochana żona, mężczyzna nie potrafi znaleźć sensu w dalszym życiu i pogrąża się w rozpaczy. Wtedy zjawia się u niego Lestat (Tom Cruise) proponując śmierć albo narodzenie się dla ciemności jako wampir, którym on sam jest. Louis wybiera ciemność. Od tego momentu wiedzie wraz z Lestatem żywot wampira, ale jego nowe brzemię zdaje się jeszcze gorsze. Louis nie potrafi zabijać bez skrupułów, jest udręczony i przerażony swym nowym wcieleniem, a pomimo tego nie potrafi uwolnić się od Lestata: amoralnego, zepsutego do szpiku kości, który z zabijania uczynił sztukę. Pewnego dnia żądny krwi Louis wysysa krew małej dziewczynki Claudii, której matka umarła. Od tej chwili przemieniona w wampirzycę, wiecznie nienasycona igrająca swe swymi ofiarami, ale nieszczęśliwa, bo skazaną na wieczne bycie dzieckiem, dzieli los bohaterów.
„Wywiad z wampirem” to bardzo głębokie psychologicznie, a przy tym atrakcyjne wizualnie kino. Postacie są wielowymiarowe i skomplikowane co czyni ich relacje bardzo dynamiczną. Claudia której przemiana w tak młodym wieku odebrała szanse na spełnienie w roli kobiety, nie potrafi przezwyciężenia ograniczeń własnego ciała, które nie może dojrzeć. Samotność i żal Lestat tuszuje cynizmem i maską dekadenta. Louisa zżera poczucie winy za uczynienie z Claudii, którą kocha nad życie wampira. Relacje miedzy trójką bohaterów są skomplikowane i pełne podtekstów, mężczyźni zafascynowani sobą, rywalizują o dusze dziewczynki, co pośrednio doprowadza do tragedii.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
„Pozwól mi wejść” (Tomas Alfredson 2008)
Szwecja, lata 80. Dwunastoletni Oskar, prześladowany w szkole przez rówieśników, znajduje bratnią duszę w dziewczynce spotykanej wieczorami na podwórku. Przekonuje się jednak, że Eli nie tylko znacznie różni się od rówieśników, ale i ma coś wspólnego z dokonywanymi w okolicy brutalnymi morderstwami.
Horror to dziwny bo, wampiryzm tutaj jest dopustem Bożym – straszną chorobą, nad którą nie można zapanować, wiążącą się z wyrzutami sumienia, gdy w bestialski sposób pozbawia się życia bezbronnych ludzi. Ta przypadłość dotyka w dodatku małą dziewczynkę, która mimo wewnętrznej dojrzałości pozostaje przecież dzieckiem uwielbiającym układanie kostki Rubika. W „Pozwól mi wejść” wampiryzm niesie ze sobą zarówno niedogodności – Eli jest wrażliwa na światło słoneczne, a na głodzie jest niebezpieczna dla otoczenia, jak i wampirze przywileje – umiejętność chodzenia po ścianach i odporność na zimno. Eli i tak zresztą ma „szczęście”, którego nie ma Oskar, również parias w swoim otoczeniu, gnębiony przez rówieśników i nierozumiany przez rodziców marzy o zemście i dzięki wsparciu przyjaciółki stawia w końcu opór.
W tym filmie - i to sugeruje zresztą tytuł - wampira trzeba zaprosić, by zagościł w naszym życiu. Robi tak Oskar „przywołując” kogoś takiego do swego życia, nie mogąc u ludzi znaleźć niczego człowieczego. Jak na film o dzieciach (choć nie dla dzieci), dużo przemocy i krwi, choć chyba jeszcze więcej jest jej w amerykańskiej wersji (morderstwo w zimowej scenerii, atak w przejściu podziemnym czy zemsta dziewczynki na dręczycielach chłopca na basenie).
Amerykańska wersja tego filmu w reżyserii Matta Reevesa z 2010 roku, jest też bardzo ciekawa, równie mroczna i klimatyczna, ale i drastyczniejsza, bo akcenty położono na wieczny głód Abby (Chloe Moretz) chorobliwie żądnej ciepłej posoki.
Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv
