13 z 17

„Nosferatu - symfonia grozy” (Friedrich Wilhelm Murnau 1922)

Thomas Hutter, pracownik agencji nieruchomości zostawiwszy swą młodą żonę w Wismarze, wyrusza po podpisanie umowy do hrabiego Orloka mieszkającego w jednym z zamków położonych w Karpatach. Jego właściciel od początku wydaje mu się podejrzany, a gdy Thomas budzi się po nocy spędzonej w zamku odkrywa ślady ugryzień na szyi, domyśla się, że hrabia jest wampirem, upewnia go w tym przekonaniu lektura „Księgi wampirów”. W nocy hrabia wyjeżdża, a pragnący go zatrzymać Thomas ulega wypadkowi. Tymczasem hrabia zmierza w stronę Wismaru i… domu Thomasa.
Dlaczego Nosferatu, a nie Dracula? Z bardzo przyziemnej przyczyny, jaką był brak praw autorskich. Rodzina Brama Stokera, a konkretnie jego żona, wygrawszy w procesie sądowym o nielegalne wykorzystanie powieści jej męża wymusiła zniszczenie kopii słynnego dzieła Friedricha Wilhelma Murnaua, pomimo tego że dokonał wielu zmian: nazwał inaczej swój film, zmienił kilka wątków, wygląd bohatera oraz usunął inne postaci. Na szczęście dla potomności zachowało się kilka kopii filmu. Nosferatu jest u Murnaua pokracznym, milczącym stworem, o trupiej fizjonomii i kostycznych ruchach, przypominającym nieco przybysza z innej planety… Miał wzbudzać lęk i przerażenie i faktycznie jego postać - powoli wyłaniająca się z głębi sylwetka wampira, która nagle urasta do gigantycznych rozmiarów jest w stanie wryć nam się na długo w pamięć

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

14 z 17

“Dracula” (Francis Ford Coppola 1994)

Niezwykle romantyczna wersja życia Draculi, w której bohater, Vlad Dracula rozpaczający po samobójczej śmierci ukochanej żony przeklina Boga w akcie sprzeciwu wobec odmowy pochowania Elizabetty w poświęconej ziemi. 400 lat później rozpoznaje rysy ukochanej w portrecie Miny, narzeczonej młodzieńca, który przyjeżdża do niego w interesach z Anglii. Przepełniony nadzieją płynie na Wyspy, by spotkać Minę. Jak się wkrótce okazuje – dziewczyna również nie pozostaje wobec niego obojętna… ponieważ miłość jest silniejsza niż czas!
I takie też jest przesłanie filmu Coppoli, u którego miłość staje się siłą zarówno motywującą, jak i destrukcyjną, a wampir jest przede wszystkim człowiekiem cierpiącym, poświęcającym dla miłości wszystko co ma, z życiem włącznie. Gary Oldman i Winona Ryder w roli Draculi i Miny są tak magnetyzący i tyle między nimi chemii, że jakiekolwiek inne uczucie wydaje się letnie. Świetna muzyka, znakomite zdjęcia i niebywały klimat!

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

15 z 17

„Nosferatu - wampir” (Werner Herzog 1979)

O pół wieku młodszy remake „Nosferatu – symfonii grozy” z 1922 jest hipnotyzującym, cudownie sfotografowanym dziełem z Klausem Kinsky jako Nosferatu.

Fabułą nie różni się zbytnio od pierwowzoru, poza tym, że zmieniono imiona bohaterów, a akcję umiejscowiono w Virnie. No i powróciła z kart książki postać Van Helsinga, choć mocno zmieniona. W „Nosferatu – wampir” oprócz wykreowania demonicznych klimatów i mrocznej atmosfery reżyser położył nacisk na nadanie wampirowi głębi psychologicznej. U Herzoga hrabia to postać tragiczna, dotknięta swą klątwą, znużona swą egzystencją, rozpaczliwie samotna, łaknąca ciepła i bliskości (z erotyzmem włącznie – patrz scena kuszenia wampira przez Lucy (Isabelle Adjani), by „pił z niej” aż do świtu, aż do swej śmierci).
Pojawienie się wampira niesie za sobą śmierć, smutek i pustkę, która symbolizuje życie wampira. Przy czym wygląd Nosferatu naśladuje ów ekspresjonistyczny image z filmu Murnaua. Wampir wyłania się z ciemności, a jego biała twarz i długie, kościste palce kontrastują z otoczeniem. „Nosferatu – wampir” ma niesamowity rytm: akcja dzieje się niespiesznie, kadry mają cudowną kompozycję (trumny ofiar „zarazy” niesione przez rynek), ruchy kamery są powolne i delikatne, a kolory stonowane (biel, czerń, szarości).

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

16 z 17