7. "Eragon"

To opowieść o nastoletnim Eragonie, którego łączy niezwykła więź ze smoczycą Saphirą, wyklutą ze smoczego jaja, skradzionego złemu królowi Galbatorixowi. Ten ostatni przyczynił się swego czasu do zagłady smoków, toteż Eragon i jego smoczyca są szansą, by pomścić smoki, pomóc w rebelii przeciwko złemu królowi a tym samym przywrócić w kraju ład niegdyś chroniony dzięki niezwykłemu sojuszowi Smoczych Jeźdźców i ich wierzchowców.

„Eragon” to film fantasy w całym tego słowa znaczeniu. Filmowy świat zamieszkują elfy, smoki, ludzie i potwory, czarnymi charakterami są magowie i źli królowie, dobrymi – ciemiężeni, zbuntowani ludzie. Toteż nic dziwnego, że sporo w „Eragonie” walk na miecze, magicznych sztuczek, potyczek wręcz, konnych pościgów i przejażdżek bohatera na smoczym karku. Ale najważniejszą przygodą jest wewnętrzna podróż, podczas której bohater osiąga wtajemniczenie i staje się jednością ze swym smokiem, Smoczym Jeźdźcem walczącym ze złem.

Nie brak w „Eragonie” scen tragicznych, przepełnionych humorem, jak i wzruszających. Do tych ostatnich należą na pewno narodziny wykluwającego się z jaja małego smoczka. Kosztowały one twórców najwięcej konceptualnego wysiłku, gdyż usiłując wymyślić, jak mogą wyglądać pierwsze chwile nieporadnego jeszcze smoka i stworzyć go jak najrozkoszniejszym, przyglądali się niezliczonym narodzinom malutkich zwierząt. Udało się to, co sobie zamierzyli - widzowie od pierwszego wejrzenia pokochali małego smoczka, tym bardziej, że obserwowali kolejne etapy wzrastania smoczycy: próby nakarmienia jej mlekiem, czy fajtłapowate jeszcze pierwsze przymiarki do wznoszenia się w powietrze. Smukła, zgrabna smoczyca o błękitnym ciele i dużych oczach, która wyrosła ze stworka o małych skrzydełkach i niebieskim puszku na główce mogła równie dobrze przypominać nietoperza, mieć pierze albo obfitą grzywkę, bo i takie koncepcje na wygląd smoka mieli twórcy. Na szczęście smok w filmie o smoku wypalił i jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych w kinie, a sceny lotu na smoczym grzbiecie (bez trzymanki) zapierają dech w piersiach.

5. "Shrek"

Jeśli Smaugowi można przypisać laury Mr. Universum wśród smoków to smoczyca ze Shreka to najpiękniejszy przedstawiciel tego gatunku wśród płci nadobnej. Tego najbardziej zalotnego w zestawieniu smoka nie sposób pominąć go choćby z racji niepospolitej wręcz urody i słodkiego wdzięku gwiazdy Hollywood lat 50. To smoczyca będąca ucieleśnienie ideału kobiety w domu – jak trzeba to przykręci śrubkę (czytaj przypali jednego niegodziwca a innego przepędzi na 4 wiatry), jak trzeba to emanuje erotyczną zmysłowością, a kiedy trzeba jest przykładną matką słodkiej gromadki smoczków. Gdyby jeszcze mówiła byłaby ideałem w 100 procentach, choć gadatliwy osioł chyba sobie ceni tę cichą towarzyszkę życia wpatrzoną w niego jak w obrazek.

6. "Niekończąca się opowieść"

Znana głównie z przeboju Limahla (któż się w nim wtedy nie kochał?) wspaniale wyreżyserowana baśń o potędze wyobraźni i marzeń, mówiąca jednak jak trudne jest podążanie drogą spełniania swej prawdziwej woli. Bohaterem jest Bastian chłopiec, który dzięki niesamowitej księgę bierze udział w przygodach jej bohatera – Atreju, dzielnego wojownika, jedynej osoby mogącej uratować od zagłady Krainę Fantazji, którą zamieszkują różne niesamowite stworzenia. Jednym z nich jest smok Falkor.

Falkor to jedyny włochaty smok w naszym ranking i jedyny, którego chciałoby się (a przynajmniej ja) mieć na własny, domowy użytek. Falkor to smok piękny o bielutkiej falującej sierści, białych lśniących łuskach na grzbiecie i ogromnych, ciemnych, karminowych oczach. Smok o pełnym buddyjskiego spokoju charakterze, skłonności do psot i osobowości psa-domatora, którego największym problemem jest swędzenie za uchem, gdzie nie może się podrapać. Ów szczęśliwy smok ratuje bohatera z wielu opresji i jest autorem takich mądrych myśli jak „Nigdy się nie poddawaj a szczęście cię znajdzie”.

4. "Ostatni smok"

Draco, pokryty łuską bohater tego filmu to smok obdarzony największym poczuciem humoru ze wszystkich smoków w tym zestawieniu. Poza tą miłą cechą jest też jednostką niezwykle honorową i empatyczną. Oddaje wszak połowę własnego serca, by uratować rannego w walce królewicza, który okazuje się zupełnie na to nie zasługiwać. Draco ma też sporo życiowego sprytu i dość swobodny stosunek do własnej legendy, skoro zawiera układ z rycerzem polującym na siebie. Smok napada na wieś, a rycerz udaje, że się go pozbywa i tak w najlepsze oszukują mieszkańców wyłudzając pieniądze.

Ten film dowodzi, że smoki (zwłaszcza o głosie Seana Connery) są bardziej podobni do ludzi niż potworów, odczuwają samotność, czują przywiązanie, wiedzą co to żal, a nade wszystko jak ludzie boją się śmierci i tego, że ich dusza po prostu zniknie. „Ostatni smok” i jego bohater to jeden z najpiękniejszych i najbardziej pouczających filmów mojego dzieciństwa, a co więcej sposób wykreowania smoka jak dla mnie niewiele się zestarzał.