"Baader-Meinhof" (2008) - reż. Uli Edel
Działalność Frakcji Czerwonej Armii to jeden z tych tematów, które niemieccy twórcy wciąż przepracowują w kinie. W 2008 roku zrobił to Uli Edel, realizując mocny i brutalny obraz Niemiec Zachodnich przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Reżyser, niczym dokumentalista, ukazuje kolejne spektakularne akcje RAF, pozostawiając je bez komentarza. Zdjęcia z ręki, oddające dynamikę sytuacji i zbliżające do bohaterów, mieszają się z autentycznymi nagraniami z archiwów telewizyjnych. Przez te zabiegi widz sam staje się jakby współuczestnikiem wydarzeń. Jednak warto zaznaczyć, że nie wszystko jest pokazane na ekranie. Twórca dokonuje przemilczenia faktu, iż Stasi współpracowało z RAF i nie tylko dozbrajało organizację, ale także wysyłało ich członków na szkolenie do Palestyny.
„Baader-Meinhof” trwa ponad 140 minut, to nie ma miejsca na nudę. Jest to obraz brutalny i bezwzględny. Akcja jest dynamiczna i trzyma napięcie aż do końca. Do tego świetna scenografia oraz wspaniałe kostiumy, które wręcz przenoszą widzów do Niemiec Zachodnich. Całość została również pierwszorzędnie zagrana, ale jeżeli ma się na planie takich aktorów jak Moritz Bleibtreu, Johanna Wokalek, Tom Schilling czy Martina Gedeck to nie mogło być inaczej.
"Carlos" (2010) - reż. Olivier Assayas
„Carlos”, który doczekał się zarówno filmu, jak i ciekawszej oraz bardziej rozwiniętej, wersji serialowej, skupia się na postaci jednego z najsłynniejszych terrorystów, który wręcz stał się celebrytą - Ilichu Ramírezie Sánchezie, używającego pseudonimu „Carlos”.
Produkcja wyróżnia się niebywałym autentyzmem; „Carlos”, który przez media został wykreowany przez najgroźniejszego terrorystę na świecie, tak naprawdę był jedynie marionetką w rękach wywiadów kolejnych rządów, którego za jego pomocą walczyły o wpływy. Sanchezowi to nie przeszkadzało, gdyż dzięki temu miał zarówno pieniądze, jak i kobiety. To właśnie były jego ideały, a nie walka o wolną Palestynę.
„Carlos” to świetna, wielowątkowa oraz dopracowana w najmniejszych szczegółach produkcja, która dodatkowo została doskonale zagrana. Édgar Ramírez w tytułowej roli okazał się strzałem w dziesiątkę, a partnerująca mu Nora von Waldstätten – jako Magdalena Kopp – uwodzi widzów nie tylko swoją urodą, ale także charakterem.
"Uczciwa kobieta" (2014) - reż. Hugo Blick
Trzymający w napięciu brytyjski serial. Nessa Stein, jako dziecko, była świadkiem zabójstwa swojego ojca przez zbrojne ramię Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Teraz zbliżająca się do czterdziestki Nessa (Maggie Gyllenhaal), niezależna bizneswoman, szefowa potężnej fundacji, jest jedną z kluczowych osób biorących udział w negocjacjach pokojowych na Bliskim Wschodzie. Pracuje bez wytchnienia, aby pomóc w stworzeniu idealnych warunków do pojednania między Palestyńczykami a Izraelczykami. Za swój wkład w porozumienie zostaje odznaczona przez Izbę Lordów. Udaje jej się też podpisać lukratywny kontrakt z palestyńskim biznesmenem. Kiedy jednak zostaje on zabity, a ona i jej brat Ephra dostają się pod kontrolę brytyjskiego rządu i wywiadu, Nessa wie, że ktoś chce zaszkodzić jej i jej misji.
Świetna fabuła, doskonale oddająca prace wywiadów i współczesną politykę. Za jedyny minus można uważać przewidywalność niektórych wątków, ale to było spowodowane montażem, który czasami sporo sugerował. Stephen Rea skradł dla siebie każdą scenę, ale Maggie Gyllenhaal w tak dramatycznych kreacjach jest świetna. Na drugim planie doskonała Lubna Azabal.
"Timbuktu" (2014) – reż. Abderrahmane Sissako
Nagroda za reżyserię na festiwalu w Chicago w 2014 r. Reżyser zdobył w tym roku Cezara - jedną z siedmiu statuetek dla produkcji (w tym dla najlepszego francuskiego filmu roku). Obraz konkurował z „Idą” o Oscara w kategorii „Najlepszy Film Nieanglojęzyczny”.
Akcja „Timbuktu” dzieje się w tytułowym mieście w Mali, nad rzeką Niger, w którym władze przejęli dżihadyści i narzucają mieszkańcom islamistyczny reżim. Nie wolno palić papierosów, tańczyć, śpiewać, ani słuchać muzyki. Zakazana jest nawet piłka nożna. Najbardziej poszkodowane są jednak kobiety, które zostają niemal całkowicie wyłączone z życia społecznego i narzuca się im przestrzeganie absurdalnych nakazów. Kisane i jego rodzina jako nieliczni zostali oszczędzeni z chaosu zaprowadzonego przez nową władzę. Sytuacja zmienia się jednak drastycznie, kiedy mężczyzna nieumyślnie zabija sąsiada. Teraz musi stawić czoła konsekwencjom, które wyciągną od niego przedstawiciele nowego reżimu.
Wciągający, fascynujący i jednocześnie przerażający film. Sissako doskonale oddaje realia życia w państwie opanowanym przez dżihadystów. Z jednej strony radykałowie, z drugiej starszyzna, która wprost mówi, że działania zwolenników Państwa Islamskiego nie są zgodne z nauczeniem Islamu. Tyle, że z radykalnymi islamistami się nie wygra, ucieczką od koszmaru pozostaje wyłącznie śmierć.
