7. „Kebab i Horoskop” (reż. Grzegorz Jaroszuk)

„Kebab i Horoskop” to komedia absurdu. Film opowiada historię pracowników bankrutującego sklepu z dywanami. Pewnego dnia na zaproszenie Szefa (Andrzej Zieliński) w sklepie pojawia się dwóch „specjalistów od marketingu” o zagadkowych przydomkach Kebab (Bartłomiej Topa) i Horoskop (Piotr Żurawski). Personel sklepu to postacie barwne, ale jednocześnie dosyć zobojętniałe na bodźce zewnętrzne – do sklepu zwykle nikt nie przychodzi… Spece od marketingu wywołują zmianę w atmosferze, a wszyscy poddają się ich coraz dziwniejszym pomysłom. Wytrąceni ze zwykłego zobojętnienia; nieśmiała Stażystka (Justyna Wasilewska) dzieląca mieszkanie z neurotyczną matką (Dorota Kolak), poszukująca miłości w internecie Kasjerka (Barbara Kurzaj), zgryźliwy sprzątacz Kortazar (Janusz Michałowski) i Dawny Kibic (Tomasz Schuchardt) „biorą sprawy w swoje ręce”, co burzy ich mikroświaty i prowadzi do serii śmiesznych i zaskakujących sytuacji. Gotowi na wszystko fałszywi specjaliści od marketingu przekonają się, że życie potrafi być równie skomplikowane, jak wzór na perskim dywanie.

Ten, kto widział poprzednie filmy Grzegorza Jaroszuka (szczególnie świetne „Opowieści z chłodni”), dokładnie wie, czego się można spodziewać po „Kebabie i Horoskopie”. To bardzo specyficzna komedia, chociaż odpowiedniejsze byłoby określenie „antykomedia”, bo w rzeczywistości mamy do czynienia z niezwykle smutnym filmem. Obserwujemy bohaterów, którzy pogodzili się z przegraniem własnego życia i beznadziejnym losem. Wiedzą, że nic dobrego już ich nie spotka, więc po prostu żyją, a raczej wegetują. To się zmienia dzięki tytułowym bohaterom. Jaroszuk wykorzystuje żarty sytuacyjne i porusza po polu minowym absurdalnego humoru, który oczywiście nie każdemu przypadnie do gustu. Całość jest świetnie sfilmowana (autorem zdjęć jest John Magnus Borge) oraz równie dobrze zagrana. W końcu na wielkim ekranie można podziwiać Justynę Wasilewską, która zarówno w teatrze, jak i wcześniej w niezliczonych etiudach, udowodniła, że jest ścisłą aktorską czołówką w tym kraju. Kwintesencją filmu jest jeden z końcowych monologów Tomasza Schuchardta, jego słowa dosłownie wbijają w fotel.