9. Na okręcie nie było odpowiedniej na taką okoliczność odzieży ochronnej. Marynarze wchodzący do komory reaktora w skafandrach przeciwchemicznych i maskach gazowych, własnymi rękami naprawiający uszkodzone chłodzenie przyjęli na siebie aż 600 rentgenów promieniowania. Mieli objawy trzeciego stopnia choroby popromiennej; byli poparzeni, spuchnięci, pocili się krwią, wymiotowali białożółtą piana i… wciąż byli przytomni. Zaś jedynym antidotum na promieniowanie dostępnym na okręcie był alkohol, który nieco zmniejszał skutki napromieniowania.

10. Marynarze którzy otrzymali ogromne dawki promieniowania sami stali się intensywnymi źródłami promieniowania. Poziom radiacji na S-270, który przyjął najciężej rannych natychmiast po ich zejściu pod pokład, podskoczył do 9 rentgenów na godzinę. Marynarzy rozebrano do naga, a ich mundury wyrzucono do morza, ale niewiele to pomogło.

11. Przy okazji transportowania rannych śmigłowcami na lotnisko o mały włos nie doszło do kolejnej tragedii. Jeden ze śmigłowców, zawadził ogonem o transparent z napisem „Morze kocha silnych" i uderzył w ziemię. Na szczęście maszyna wzniosła się tylko o parę metrów i nikomu nic się nie stało.

12. Załoga K-19 miała pecha do dowódców. Już po katastrofie sztab zignorował prośby kapitana o pozwolenie na ewakuację pozostałej załogi i ograniczył się do przekazywania „dobrych rad", by załogę karmić świeżymi owocami, jarzynami i sokami (których oczywiście na okręcie nie było). Kapitana nazwano panikarzem, a minister przemysłu okrętowego stwierdził, że „przemysł dostarcza flocie przodującą technikę, a flota gówno umie ją eksploatować", Chruszczow zaś powiedział, że za katastrofy się nie nagradza. Marynarzy zmuszono do podpisania zobowiązania o zachowaniu tajemnicy wojskowej przez 25 lat, a dopiero po 30 latach od katastrofy, poszkodowanym przyznano emerytury i zapomogi w wysokości 28 rubli plus 4 ruble za stopień!