"Blue Velvet". Film, który budzi skrajne emocje [RECENZJA]

Jeffrey Beaumont (Kyle MacLachlan) jest porządnym studentem z porządnego, prowincjonalnego amerykańskiego miasteczka. Trochę naiwny, poznaje równie porządną i naiwną Sandy (Laura Dern), z którą zaczyna się spotykać. Pewnego dnia przypadkowo znajduje w trawie... odcięte ludzkie ucho. Poruszony tym, ale i zaintrygowany zaczyna prywatne śledztwo, które prowadzi go do świata, którego istnienia nawet nie podejrzewał. Poznaje występującą w nocnych klubach intrygującą i pociągającą piosenkarkę Dorothy Vallens (Isabella Rossellini). Wkrótce Jeffrey odkrywa też jej perwersyjny związek z gangsterem Frankiem Boothem (Dennis Hopper)...

„Blue Velvet” od początku budził skrajne emocje: od zachwytów po oburzenie. Stąd nominacja do Oscara i Złotych Globów oraz żądania zakazu wyświetlania filmu. Dziwne to nie jest, w końcu zaglądając pod podszewkę pięknego obrazka słodkich prowincjonalnych miasteczek, Lynch ujawnił kłębiące się tam złe emocje – świat występku, szantażu i zbrodni. Na pierwszy rzut oka obrzydliwy, ale zarazem perwersyjnie fascynujący. Jeffrey, podobnie jak Sandy, której wszystko opowiada, jest wstrząśnięty swoimi odkryciami ale i podniecony. Boi się tego nieznanego i groźnego świata, ale nieokreślone pragnienie ciągnie go, by nadal do niego wracać i penetrować... A w tle świetna muzyka Angela Badalamenti.

Dekomponując mit małomiasteczkowej ostoi mieszczańskiego ładu i American Dream (i torując przy okazji drogę serialom w stylu „Gotowe na wszystko”), Lynch zarazem ostrzega: nie wierzcie w nic, co widzicie. Cały świat jest wielkim teatrem i udawaniem. Ale już w serialu „Miasteczko Twin Peaks” (i później w „Mulholland Drive”) udowodni, że nawet zaglądanie za kurtynę i pod podszewkę nic nie da, najwyżej spotęguje tajemnicę. Bo świat według Lyncha tak naprawdę jest niepoznawalny. Ale niezwykle intrygujący.

Piotr Radecki

Dramat USA 1986, reż. David Lynch

"Blue Velvet"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV