"Choć goni nas czas". Zbudować dom, spłodzić syna, zasadzić drzewo i… skoczyć ze spadochronem [RECENZJA]

Carter, niespełniony naukowiec, który skończył jako mechanik samochodowy i ojciec rodziny oraz Edward, samotny, zgorzkniały multimilioner spotykają się w szpitalnej sali. Obaj są śmiertelnie chorzy, ich dni są policzone... Starsi panowie spisują sobie listę rzeczy, które chcieliby jeszcze zrobić w życiu. I konsekwentnie, pomimo pogarszającego się stanu zdrowia je realizują…

„Żyj tak, jakby każdy dzień miał być twoim ostatnim” – taką maksymą można streścić tę bardzo zabawną, mądrą komedię o umieraniu, bo w tym wypadku widmo nadchodzącego i nieuniknionego końca jest katalizatorem przemian jakie dokonują się w życiu bohaterów. Tak uniwersalny temat jak śmierć został potraktowany w sposób ludzki, bez banalizacji, ale i bez specjalnego dramatyzowania. Śmierć w filmie Boba Reinera to coś, co musi się po prostu wydarzyć i cudowną tak naprawdę rzeczą jest to, żebyśmy mogli pozałatwiać swoje sprawy, spełnić marzenia, pogodzić się z bliskimi, by móc odejść w spokoju nie pozostawiając po sobie emocjonalnego balastu. Brzmi to bardzo poważnie, ale sam film jest niezwykle radosny i pogodny. Z bohaterów opada bowiem lęk przed śmiercią jaki towarzyszy zdrowemu człowiekowi, który robi wszystko by o tym zapomnieć. Tutaj, wiedząc, że ona i tak przyjdzie Carter i Edward odkrywają w sobie znów dziecko, jest więc wiele momentów radości w stylu iście karnawałowego „hulaj dusz piekła nie ma”.

Film „Choć goni nas czas”, wbrew przewidywaniom krytyków stał się kinowym przebojem, publiczność doceniała chemię jaka wytworzyła się między znakomicie grającymi aktorami: Jackiem Nicholsonem i Morganem Freemanem , którzy w obliczu nieszczęścia pomagają sobie nawzajem zrealizować najbardziej zapomniane marzenia, ale też razem stanąć w obliczu nieuniknionego. Jest śmiesznie i wzruszająco na przemian. I to jest to!

Beata Cielecka

"Choć goni nas czas"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV