Barrio

Rai, Javi i Manu - trzej piętnastoletni kumple - żyją w peryferyjnej dzielnicy Madrytu. Chłopcy pochodzą z biednych, często rozbitych rodzin, są typowymi przedstawicielami ubożejącej klasy średniej. Jest pełnia lata, czas wypoczynku i beztroski. Trójce przyjaciół doskwiera jednak nuda i brak pieniędzy. Marzą o prawdziwych wakacjach i pierwszych miłosnych podbojach. Niestety rzeczywistość okazuje się niezbyt łaskawa. Rai, nie widząc innych możliwości, zarabia jako diler narkotykowy, Manu za wszelką cenę chce utrzymać posadę rozwoziciela pizzy, a problemy Javiego wiążą się z jego rodzicami, będącymi w stanie permanentnego kryzysu małżeńskiego. Trudności się piętrzą, wakacyjna nuda zaczyna być dokuczliwa, zaś chłopcy wpadają na coraz bardziej karkołomne pomysły, aby tylko zarobić trochę pieniędzy. Fernando León de Aranoa, hiszpański reżyser młodego pokolenia, zrealizował "Barrio" według własnego scenariusza. Po sukcesie obrazu Rodzina po raz kolejny w centrum zainteresowania stawia przeciętych, często ubogich mieszkańców Hiszpanii, przyglądając się monotonii codziennego życia w wielkim mieście. Obserwuje proces dojrzewania trzech nastolatków, szukania własnego miejsca w świecie, pierwszych kontaktów z dziewczynami oraz - nie zawsze legalnego - zarabiania pieniędzy. Efektem jest uzyskanie sugestywnego wrażenia tzw. małego realizmu, realizmu o odcieniu słodko-gorzkim. Reżyserowi udaje się zgrabnie połączyć elementy dramatu i komedii, a czarny humor - również obecny w slangowych, często improwizowanych dialogach - jest dopełnieniem całości wizji de Aranoi. Do hiszpańskiego twórcy przylgnęła opinia twórcy zaangażowanego, wyczulonego na społeczne problemy, iberyjskiego Kena Loacha. Podobnie jak u sławnego Anglika, rzeczywistość otaczająca bohaterów wydaje się nieprzyjazna (Madryt jako miasto brzydkie i ponure), uwarunkowania społeczne krępują ruchy wchodzących w życie chłopców, a humor nie do końca tonizuje pesymizm konkluzji, wzmocniony wstrząsającym finałem.