Blues Brothers

Jake i Elwood (John Belushi, Dan Aykroyd) wychowali się w sierocińcu, który teraz ma być zamknięty. Bracia postanawiają zebrać pieniądze, aby nie dopuścić do likwidacji sierocińca. Zabierają się do tego z właściwym sobie zapałem i przy okazji prawie doszczętnie niszczą swoje rodzinne miasto, Chicago. The Blues Brothers to jedna z najlepszych komedii muzycznych i przy okazji kultowy film dla wielbicieli talentu nieodżałowanego Johna Belushi. Zanim reżyser John Landis i znakomity komik Dan Aykroyd napisali scenariusz filmu, bracia Blues już istnieli. Zaczęło się od uwielbienia dla muzyki amerykańskiej i pasji, z jaką John Belushi i Dan Aykroyd rozśmieszali swoją publiczność. To dla niej stworzyli duet Jake i Elwood, który najpierw bawił ich najbliższych przyjaciół, później dał kilka występów w klubach, aż wreszcie pojawił się parę razy w latach 1977 - 1978 w słynnym programie telewizyjnym Saturday Night Live. Oczywiście prócz pary niezrównanych komików prawdziwym bohaterem filmu jest muzyka, blues, rock and roll, soul, rythm and blues i country, żeby wymienić tylko najważniejsze z przywoływanych w filmie gatunków muzycznych. W filmie pojawiają się też świetni muzycy; Ray Charles i Aretha Franklin. Uważny widz zauważy wśród występujących również znanego reżysera Franka Oz i słynną modelkę Twiggy. Jake jest sprawny jak akrobata, nie stroni od alkoholu i uwielbia kobiety. Elwood ma spokojniejsze usposobienie, jest bardzo religijny i tylko za kierownicą samochodu budzą się w nim uśpione demony. Jake uważa, że jest sprytniejszy od Elwooda, ale to z jego powodu bracia Blues ciągle pakują się w poważne tarapaty. Zapatrzony w Jake'a Elwood uważa, że nie jest tak sprytny jak jego druh, ale to on zawsze ratuje ich obu z najgorszych nawet opresji. Jedną cechę mają wspólną, są fenomenalnymi muzykami i grają z niewiarygodną wprost pasją. Muzyka jest ich sposobem na życie i na rozwiązywanie wielu problemów, które życie niesie ze sobą. Gdy Jake wychodzi z więzienia, jego brat Elwood czeka na niego pod bramą. Wspólnie jadę odwiedzić miejsce, w którym się wychowali, sierociniec prowadzony przez siostry. Tam dowiadują się, że sierociniec, przez nich uznawany za dom rodzinny, niebawem zostanie zlikwidowany z powodu zaległości podatkowych. Woźny Curtis (Cab Callowey), opiekun i przyjaciel chłopców, od którego obaj nauczyli się uwielbienia dla muzyki, poleca im, aby poszli się pomodlić. W czasie nabożeństwa bracia dają zaimprowizowany koncert. Ich występ zostaje przyjęty z aplauzem. Wtedy to właśnie Jake doznaje objawienia - on i jego brat stworzą zespół, dadzą koncerty, a zarobione pieniądze przeznaczą na sierociniec. Ruszają, aby odszukać i namówić do współpracy muzyków, z którymi kiedyś występowali. Nagle, z błahego powodu bracia Blues znów narażają się policji. Drobny incydent pociąga za sobą lawinę o wiele poważniejszych nieporozumień. Niebawem bracia Blues i ich zespół przewracają do góry nogami całe miasto. Wszystkie służby porządkowe w Chicago rzucają się w pościg za nimi, a oni mają tylko jeden cel - zagrać koncert, zebrać pieniądze i zdążyć wpłacić je do kasy miejskiej, nim będzie za późno, aby uratować ich sierociniec. *** John Landis - aktor, scenarzysta, reżyser i producent. Twórca najlepszych komedii lat 80. Specjalista od śmiechu, chaosu i zamieszania. Swą przygodę z filmem zaczął od marzenia zrealizowania wspaniałego, wysokobudżetowego filmu pornograficznego, jednakże nie udało mu się tego dokonać. Zaczął tworzyć komedie, i to z dobrym skutkiem. Na koncie ma "Blues Brothers", "Trzej Amigos", "Amerykański wilkołak w Paryżu", "Książe w Nowym Jorku" czy "Nieoczekiwana zmiana miejsc". Zajmuje się także, choć amatorsko aktorstwem i grywa zazwyczaj małe role. Przyjaźni się z Stephenem Spielbergiem; pod koniec lat 70 wymienili się - Spielberg zagrał u Landisa (w "Blues Brothers"), a Landis u Spielberga ("1941"). Jednakże złota era Landisa skończyła się wraz z latami 80. Późniejsze komedie są mało śmieszne, np. sequel "Blues Brothers" nie umywa się do pierwszej części."