Bunt. Sprawa Litwinienki

Początek tytułowej sprawy Litwinienki sięga roku 1998. Wtedy to Aleksander Litwinienko, agent rosyjskich służb specjalnych (FSB, czyli przekwalifikowana KGB) na konferencji prasowej obwieścił, że był nakłaniany do przestępstwa. Miał rzekomo zabić rosyjskiego miliardera, Borysa Bierezowskiego, kiedyś jednego z "ludzi" Wladimira Putina, dziś największego wroga dyktatorskiego prezydenta, dziś już ukrywającego się na emigracji. Litwinienko i kilku jego współpracowników opowiadali też, jak rosyjskie służby wysadziły w powietrze blok mieszkalny w Moskwie, aby winę za tragedię zrzucić na czeczeńskich terrorystów i tym samym mieć pretekst do kolejnej rosyjsko-czeczeńskiej wojny. "Zdecydowali się mówić nie z powodów moralnych, ale ze strachu: wiedzieli, że wkrótce sami mogą stać się celem" - tłumaczy w filmie żona Litwinienki, Marina. Rok później Litwinienko trafił do więzienia, ale nie został skazany. Po zwolnieniu z więzienia uciekł z kraju i poprosił o azyl Wielką Brytanię. Ale i tam dosięgli go rosyjscy agenci. Otruty radioaktywnym polonem, wycieńczony, skrajnie zmieniony pod wpływem trucizny, zmarł w londyńskim szpitalu 23 listopada 2006 roku. Tuż przed śmiercią oskarżył o otrucie Wladimira Putina, który miał się posłużyć dawnym kolegą Litwinienki, Andriejem Ługowojem. Andriej Niekrasow, nagradzany wcześniej w Manheim za dramat "Silna kak smert lyubov" (1997) i na Brothers Manaki International Film Festival za obraz "Lyubov i drugie koshmary" (2000), realizację "Buntu. Sprawy Litwinienki" rozpoczął pięć lat temu. Posługując się prowokacją w stylu Michaela Moore'a stworzył dokument interwencyjny, bardzo odważny w demaskowaniu kulis rosyjskiej władzy i w szczegółach dopracowany. Przez ekran przewijają się osoby z najbliższego otoczenia zmarłego byłego agenta, wspominana żona Litwinienki, Marina, jego sześcioletnie dziecko - jeden z najważniejszych powodów ucieczki z Rosji, ale również słynna Anna Politkowska, dziennikarka zastrzelona przed swym domem za polityczną odwagę.