Charles Bukowski _ wędrówka przez mrok

Zanim Charles Bukowski stał się znanym w świecie pisarzem oraz literacką i po części medialną osobowością, przez lata wiódł życie skromne i przypadkowe. Imał się tymczasowych zajęć, angażował w liczne i chwilowe związki z kobietami, nawet pisania nie traktował serio. Jego światem były przedmieścia, robotnicze dzielnice wielkich miast, przydrożne bary ociekające alkoholem i wyprany z głębszych uczuć seks - to w takiej rzeczywistości rozgrywa się większość jego utworów, drukowanych od 1944 roku, ale docenionych dopiero w Europie na przełomie lat 60-tych i 70-tych, co pozwoliło Bukowskiemu porzucić w 1970 roku znienawidzony przez niego i wykonywany przez 12 lat zawód listonosza. Reżyser pokazywanego na festiwalu w Sundance filmu "Charles Bukowski - wędrówka przez mrok", John Dullighan jest wyraźnie postacią ekscentrycznego pisarza zafascynowany, ale na szczęście ucieka przed pokusą zrealizowania biograficznej laurki. W jego dokumencie Bukowski budzi autentyczne współczucie, gdy opowiada o swoim dzieciństwie i ojcu, który psychicznie znęcał się nad nim i nad matką, i gdy po latach wraca do rodzinnego domu. Bukowski budzi też odrazę, gdy pod wpływem alkoholu wszczyna kłótnię z żoną Lindą, rzuca kilka antysemickich oraz wulgarnych uwag i brutalnie ją uderza. W swoim filmie Dullighan rozmawia z przyjaciółmi Bukowskiego (wypowiadają się też gwiazdy, m.in. Sean Penn i Bono), wykorzystuje stare fotografie, a także zarejestrowane sceny z pisarzem, gdy czyta wiersze albo uchwycony jest w codziennych sytuacjach. Jednak zamiast klasycznej, dokumentalnej biografii tworzy przejmujący portret człowieka "pękniętego" - wybitnie utalentowanego artysty, a zarazem pogrążonego w nałogu alkoholika, pełnego frustracji i wewnętrznej złości nadwrażliwca. Odkryciem filmu jest też znakomity, głęboki głos Bukowskiego - nawet gdy pisarz opowiada o najbardziej przyziemnych zdarzeniach ze swojego życia mówi tak, jakby z literacką świadomością recytował wiersz.