„Pompeje” (Paul W.S. Anderson 2013)

Rok 79 naszej ery. Do Pompejów z Rzymu wraca Cassia, córka bogatego notabla, która uciekła stamtąd przed natrętnym adoratorem, senatorem Corvusem. W drodze poznaje Milo, gladiatora, którego zaczyna darzyć uczuciem. Podczas igrzysk z udziałem gladiatorów wybucha Wezuwiusz…
To co łączy oba filmy to fakt, że pierwsza połowa „Pompei” to właściwie nędzna kopia „Gladiatora”, a wręcz jego plagiat. Począwszy od dialogów po motywy wizualne wszystko zostało żywcem niemal ściągnięte (chodź ciśnie się na usta mniej delikatne słowo) z filmu Scotta. Bo czegóż my tu nie mamy? Są i ciała bliskich wiszące na drzewie i czarny towarzysz-gladiator + czczone przez niego figurki i motyw zamachu na arenie i gladiator-gwiazda areny itd., itp…
Po obejrzeniu "Pompejów" przemyka przez głowę myśl, że przyrodnicze filmy BBC są bardziej ekscytujące niż wysokobudżetowy film Andersona z dużymi nazwiskami i romansem w tle. Najlepiej wypada w tym filmie wybuch wulkanu i to on ratuje „Pompeje” przed zaklasyfikowaniem ich do byciem gniotem z racji kiepskich wątków psychologicznych, czyli kompletnie niewiarygodnych bohaterów jak i letniości romansu, który winien być gorętszy niż lawa. Szkoda, że to co najbardziej zachwyca w „Pompejach” kończy się po pierwszych minutach filmu a są to zbliżenia zastygłych w agonii splecionych ze sobą ciał ludzi pokrytych pyłem wulkanicznym, które powoli kontempluje oko kamery...

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv