Gabrielle

Zrealizowane na kanwie noweli Josepha Conrada kameralne studium psychologiczne rozpadu małżeństwa, w którym od początku jego istnienia, czyli od dziesięciu lat, tak naprawdę nie było uczucia, a jedynie przyzwyczajenie i burżuazyjny konwenans, dość skutecznie zastępujące miłość i dające obojgu małżonkom złudzenie szczęścia. Niestety, tylko do czasu. Paryż, ok. 1912 r. Bogaty biznesmen Jean Hervey w drodze z pracy do domu rozmyśla nad swoim udanym, dostatnim życiem, satysfakcjonującym małżeństwem z piękną i wyrafinowaną kobietą oraz pozycją społeczną zapewniającą mu powszechny szacunek i szerokie grono przyjaciół z tej samej sfery. Wspomina też ostatni ze zwyczajowych obiadów czwartkowych, które małżonkowie organizują w swoim domu. Przy stole toczyła się rozmowa o tym, na ile możliwe jest prawdziwe poznanie drugiego człowieka. Zarówno Jean, jak i jego żona Gabrielle stwierdzili wówczas zgodnie, że oni oboje znają się doskonale. Wróciwszy do domu, Jean znajduje list od żony, w którym Gabrielle oznajmia, że go opuszcza i odchodzi z innym mężczyzną. W jednej chwili uporządkowany, stabilny świat Jeana obraca się w gruzy: nic nie zapowiadało nieszczęścia, żona nigdy nie dała poznać po sobie, że zamierza odejść. Zanim jeszcze Jean zdąża dojść do siebie po tym nagłym ciosie, Gabrielle równie niespodziewanie wraca. Nie chce jednak odpowiadać na pytania zdezorientowanego i zdenerwowanego męża, a gdy ten oznajmia w końcu, że jej wybacza, kobieta wybucha śmiechem. Z pozoru życie w domu Herveyów wraca do normy. Pokojówki pomagają Gabrielle przygotować się do kolacji, małżonkowie jak dawniej zasiadają do stołu. Przy kolacji żona wyjawia w końcu, że jej kochankiem jest jeden ze stałych gości Herveyów - wydawca gazety, w którą Jean zainwestował znaczną sumę. Kobieta chłodno i obojętnie relacjonuje też mężowi, co czuje do kochanka, ale on wydaje się nie pojmować jej uczuć i słów. Nadchodzi kolejny czwartek i goście jak zwykle pojawiają się w domu Herveyów.