Garbus

Francja, początek XVIII wieku. Kawaler Henri de Lagardere ukrywa w Hiszpanii córkę księcia Filipa de Nevers, zamordowanego skrycie przez siepaczy księcia Gonzagi. Kiedy dziewczynka dorasta, Lagardere wraca do Paryża, by przywrócić swej podopiecznej należną jej pozycję i prawa. Reżyser Andre Hunebelle (18961985) zapisał się w historii jako przede wszystkim mistrz "kina płaszcza i szpady", tudzież twórca cieszących się niegdyś wielką popularnością filmów o Fantomasie (1964 - 1967). Największe sukcesy osiągnął w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy to spod jego ręki wyszły takie dzieła jak: "Serce i szpada" (1960), "Cud wilków" (1961), ekranizacja słynnej powieści Eugeniusza Sue "Tajemnice Paryża" (1962), czy wspomniana już trylogia o przygodach nieuchwytnego "geniusza zbrodni" ("Fantomas", "Fantomas powraca" i "Fantomas kontra Scotland Yard"). We wszystkich tych produkcjach główne role grał, znajdujący się wówczas w apogeum popularności, Jean Marais. Nie inaczej jest w zrealizowanym w roku 1959 "Garbusie". Film ów, podobnie jak wymienione wcześniej, należy dziś do klasyki kina francuskiego, a zwłaszcza jego nurtu "kostiumowo - przygodowego", gdzie współistnieje na równych prawach z ekranizacjami losów hrabiego Monte Christo, trzech muszkieterów i Fanfana Tulipana. Oprócz Jeana Marais w ekipie realizującej "Garbusa" znalazło się kilku innych artystów, z którymi Hunebelle wielokrotnie współpracował wcześniej i później. W tym gronie wypada szczególnie wyróżnić znanego aktora komediowego, ukrywającego się pod pseudonimem Bourvil oraz scenarzystę Jeana Halaina i kompozytora Jeana Mariona. Mimo upływu ponad pół wieku "Garbus" wciąż może się podobać. Brak tu wprawdzie oszałamiających efektów specjalnych i fabularnej galopady rodem z dzisiejszego kina akcji, lecz jest za to rzadko spotykany obecnie wdzięk, pozbawiony prostactwa humor, wciąż ciekawa (choć dla fanów gatunku przewidywalna) opowieść i reżyserska galanteria, widoczna w sposobie prowadzenia aktorów, kreowania relacji między bohaterami oraz ukazywania kolorytu epoki. O niesłabnącej popularności filmu świadczy m.in. fakt, że kilkakrotnie realizowano jego uwspółcześnione wersje. W 1997 roku Philippe de Broca nakręcił "Na ostrzu szpady", zaś sześć lat później powstał telewizyjny "Lagardere" Henriego Helmana. Francja, schyłek panowania Ludwika XIV. Książę Filip de Nevers otrzymuje od swego przyjaciela, księcia Gonzagi, hiobową wieść. Mówi ona, że pragnieniem króla jest wyswatanie Filipa z jedną ze swych krewnych. Tymczasem od roku de Nevers jest już mężem pięknej Isabelle z rodu Caylus. Małżeństwo zawarto w tajemnicy ze względu na trwającą od lat nienawiść między obydwiema rodzinami. W dodatku owocem związku jest dziesięciomiesięczna Aurora. Książę de Nevers zdaje sobie doskonale sprawę, że odmowa królowi jest równoznaczna z wygnaniem. Postanawia przeto uprzedzić fakty i wziąwszy ze sobą córkę wyjechać za granicę. Nie wie wszak, że przebiegły i dwulicowy Gonzaga, skrycie pożądający zarówno pięknej Isabelle, jak i majštku swego przyjaciela, knuje podłš intrygę. Wynajmuje grupę r zezimieszków, by zamordowała Filipa i jego dziecko. Na trop spisku przypadkiem wpada dzielny zawadiaka, kawaler Henri de Lagardere i postanawia ostrzec księcia. Niestety, pomimo jego starań de Nevers ginie zdradziecko zamordowany. Aurorę jednak udaje się ocalić i odtšd, chcšc nie chcšc, Lagardere musi zastšpić jej ojca. Henri wraz ze swym rezolutnym sługš Passepoilem wymykajš się pogoni wysłanej przez pragnšcego dokończyć swego zbrodniczego dzieła Gonzagę. Upragniony azyl znajdujš w Hiszpanii, najpierw w Segovii, a następnie w Toledo. Mijajš lata. Aurora wyrasta na pięknš młodš kobietę. Zmieniajš się też jej uczucia. Przestaje postrzegać Lagardere’a jako zastępczego ojca i opiekuna, a zaczyna uważać go za mężczyznę swego życia. Tymczasem zakłopotany nieco tš sytuacjš Henri postanawia wraz z Passepoilem i dziewczynš wrócić do Paryża, by przywrócić wychowanicy należne jej ksišżęce prawa oraz pomœcić œmierć Filipa de Nevers.