Goście wieczerzy pańskiej

"Gości Wieczerzy Pańskiej" zalicza się do - poszukującej odpowiedzi na pytanie o obecność Boga w naszym życiu - trylogii Ingmara Bergmana. Razem z filmami "Jak w zwierciadle" i "Milczenie" jest niezwykłą w kinematografii manifestacją artystycznej swobody i odwagi. Mała osada rybacka. Pastor Tomas Ericson wypełnia swoje liturgiczne obowiązki z okrutnym poczuciem, że braknie mu wiary... Podczas dnia, w którym toczy się akcja filmu, pojawiają się u niego wierni ze swoimi problemami i wątpliwościami. Żona jednego z rybaków prosi o pomoc, gdyż jej mąż jest w depresji i nie chce żyć w świecie przemocy i zagrożenia atomowego. Słowa pociechy padające z ust pastora nie brzmią przekonująco. Nie potrafi oszukiwać, że jego wiara jest niezachwiana. Pojawia się także garbaty kościelny, który opisuje pastorowi bezmiar swego cierpienia. Tomas otrzymuje list od swojej wieloletniej przyjaciółki Marty, w którym ta oskarża go o to, że nie umie dawać miłości. Dociera do niego wiadomość o samobójstwie rybaka. To zarazem przelanie czary goryczy i jakiś nowy rodzaj uniesienia, w którym pastor odkrywa, że dopiero teraz potrafi współodczuwać problemy innych. Ingmar Bergman - urodzony w 1918 roku szwedzki reżyser filmowy i teatralny. Jedna z najważniejszych postaci kina światowego. Laureat wielu najważniejszych, międzynarodowych nagród. Zadebiutował w 1945 roku filmem "Kryzys". Najważniejsze filmy: "Wieczór kuglarzy" (1953), "Siódma pieczęć" (1956), "Tam, gdzie rosną poziomki" (1958), "Twarz" (1959), "Źródło" (1960), "Jak w zwierciadle" (1961), "Persona" (1966), "Szepty i krzyki" (1972), "Sceny z życia małżeńskiego" (1974), "Twarzą w twarz" (1976), "Jajo węża" (1977), "Fanny i Aleksander" (1982).