Greta Garbo

Była naprawdę boska, urzekała urodą i talentem. Została uznana za najsłynniejszą aktorką wszech czasów, gwiazdę srebrnego ekranu. Kiedy Greta Garbo zmarła w 1990 roku, nie grała w filmach od blisko 50 lat. W swoim nowojorskim mieszkaniu spędziła w samotności ponad 30 lat. Po śmierci nie przestała intrygować, w pamięci widzów pozostała niedoścignionym ideałem, pierwsza damą kina, "boską Gretą". Grała w filmach niemych i dźwiękowych. Za życia jej legendę podtrzymywała aura tajemniczości, która się wokół niej wytworzyła. "Lodowa królowa", "nowojorska pustelnica", jak ją nazywano, żyła w swoim własnym świecie, rzadko opuszczała apartament przy 52. Ulicy. Poruszała się po mieście tylko w towarzystwie ochroniarza, który miał strzec jej prywatności i bronić przed atakami wścibskich wielbicieli. Nosiła niepozorny płaszcz, buty na płaskim obcasie i kapelusz mocno naciągnięty na twarz. Obsesyjnie strzegła swej prywatności, nie przyjmowała gości, nie bywała w towarzystwie, odrzuciła przyjaciół i znajomych. Greta Garbo urodziła się w bardzo ubogiej dzielnicy Sztokholmu, we wrześniu 1905 roku. Była najmłodsza z trojga rodzeństwa. W wieku 13 lat rzuciła szkołę i pracowała jako fryzjerka, by wspomóc finansowo biedną rodzinę. Pomagała też matce opiekować się schorowanym ojcem. Porzuciła fryzjerstwo dla pracy w domu towarowym. Wystąpiła w reklamie. Nie był to wybitny debiut, ale już wtedy postanowiła związać swoje życie z aktorstwem. Podjęła naukę w szkole teatralnej. Została zauważona po pierwszej roli. Prawdziwa przygoda Grety Garbo z filmem rozpoczęła się w 1925 roku, kiedy przybyła do Nowego Jorku. Amerykańska publiczność dobrze przyjęła egzotyczną Europejkę. Tamten czas wspomina jeden z rozmówców: "Stworzyła nowy rodzaj gry aktorskiej, jej niezwykłe oczy wyrażały całą gamę uczuć - od gniewu po smutek. Miała wyjątkowy talent i naturalny wdzięk, oszczędnym stylem gry przyćmiewała wszystkich". Podbiła serca publiczności i krytyki, grając w niemych filmach: "Kusicielka", "Symfonia zmysłów", "Władczyni miłości".