Ignacy Paderewski - zarys biografii

Ostatnia część tryptyku o Ignacym Janie Paderewskim obejmuje lataod 1921, kiedy to artysta na stałe opuszcza Polskę, do jego śmierci w 1941roku. Nie został, jak pragnął, mężem opatrznościowym Polski. Wrócił doSzwajcarii. Wycofał się z Ligi Narodów. Wkrótce pojechał wraz z żoną doStanów Zjednoczonych. W Paso Robles, w Kalifornii, kupił dwieposiadłości. Bliskość Hollywood obudziła w nim dawne zainteresowaniekinem. Nawiązał liczne kontakty z ludźmi filmu. Wydawało się, że podotkliwej porażce w ojczyźnie odzyskał spokój. Posiadłości jednak nieprzynosiły spodziewanych dochodów. I oto człowiek, który wydał majątekna pomoc charytatywną dla Polski, z którego biznesmeni i wydawcy płytczerpali krociowe zyski, znalazł się w kłopotach finansowych. By zdobyćśrodki do życia, musiał wrócić do muzyki. Bał się tego, okazało się jednak, że nie stracił nic ze swej wielkości.Witano go powstając z miejsc. Koncertował w Ameryce, Europie, Australii.I znów nie tylko dla siebie: grał na wszelkie możliwe cele charytatywne.W 1936 roku 76-letni artysta zgodził się zagrać w filmie. Wystąpiłw "Sonacie księżycowej" Lothara Mendosa, grając samego siebie. Kiedy wybucha II wojna światowa, Paderewski znów zaczął działać.Apelował o solidarność z Polską. Został przewodniczącym Rady Narodowej,namiastki polskiego parlamentu na uchodźstwie. W 1940 roku wygłasiłpłomienne przemówienie do Polaków. Starał się pomóc internowanymżołnierzom. W Szwajcarii poczuł się zagrożony izolacją. Znów wyjechał doStanów Zjednoczonych. W czerwcu 1941 roku, mimo przestróg lekarzy,pojechał na spotkanie z polskimi weteranami. Był upał. Sięgnął po wodę zlodem. 29 czerwca zmarł na zapalenie płuc. Z maleńkiej wsi na polskich kresach doszedł na szczyty artyzmu iwładzy, wkroczył na najważniejsze salony świata i dwory panujących.Nazywano go największym pianistą swoich czasów. Geniuszem. Ale teżczłowiekiem z jakiejś innej, fantastycznej rzeczywistości, błędnym rycerzempragnącym zawsze czynić dobro.