Imigranci do domu

Imigranci, zwłaszcza z Afryki, zaczynają być coraz poważniejszym problemem dla Unii Europejskiej. Jak są przyjmowani w Europie, czy są w stanie realizować swoje marzenia o lepszym życiu, czy europejskie wartości i prawa człowieka obowiązują również wobec nich, jak obchodzi się z nimi Europa i czy w ogóle jest dla nich w Europie miejsce? Autorzy filmu szukają odpowiedzi na te i inne pytania, m. in. w Calais we Francji, skąd wielu imigrantów usiłuje dostać się do Wielkiej Brytanii, i we Włoszech, gdzie spotykają się oni z coraz większą brutalnością władz. Dowiadujemy się też o roli Libii w blokowaniu afrykańskim emigrantom drogi do Europy i o coraz bliższej współpracy Libijczyków z krajami Unii Europejskiej. Do niedawna Libia była dla emigrantów głównym krajem tranzytowym. To się powoli kończy. W filmie wypowiadają się sami imigranci, mamy więc rzadką okazję popatrzeć na Europę ich oczyma. W Calais autorzy filmu odwiedzają afrykański dom, w którym przebywają głównie Erytrejczycy. Nie chcą pokazywać swoich twarzy i unikają kamery. Większość z nich nadal liczy, że uda im się ukryć w tirach i przedostać do Wielkiej Brytanii. Pojawienie się ekipy filmowej budzi ich zaniepokojenie. Mimo to pozwolili, by filmowcy zobaczyli, w jakich warunkach żyją. Rzuca się w oczy brud, śmieci, szmaty, niedopałki papierosów, puste puszki, ogólny bałagan i nędza, ale liczy się to, że jakieś dwieście metrów dalej jest port. Do Erytrei nie mogą i nie chcą wrócić. Zresztą, co ich tam czeka. Gdy w Calais Francuzi likwidowali imigrancką "dżunglę", aresztowali wszystkich mieszkańców afrykańskiego domu. Byli wśród nich nie tylko emigranci ekonomiczni, wielu starało się o azyl polityczny. Rozróżnienie to jest istotne, bo w Erytrei politycznym dysydentom grozi więzienie i tortury. Są dowody, że deportowani azylanci trafiają do więzienia. W Neapolu ekipa filmowa rejestruje akcję policyjną przeciwko nielegalnym handlarzom z Afryki, którzy wybierają Włochy, bo kraj ten ma długą linię brzegową i wyspy w pobliżu Afryki.