Jak ewangelicy pomagali cerkiew budować...

W PRL - u nie tolerowano religii i Kościołów. Co prawda władze wydawały czasem pozwolenia na budowę, ale piętrzyły siętrudności i ciężko było doprowadzić prace do końca. Często to sami ludzie budowali obiekty sakralne. Tylko wytrwałośći upór wiernych i osób duchownych pozwalał na podejmowanie inicjatyw budowy nowych świątyń. Nie inaczej było w Hajnówce. W 1973 r. cerkiew uzyskała od władz zgodę na wzniesienie nowej świątyni. Plany były imponujące. Budowla miała mieć wymiary 25 na 35 metrów, tysiąc metrów powierzchni zabudowy, dwie kondygnacje, siedem ołtarzy, sale katechetyczne na dwieście osób oraz mieścić łącznie trzy tysiące wiernych. Wysokość budowliwraz z krzyżem miała sięgnąć 50 metrów. 14 października 1973 roku położono kamień węgielny pod budowę. I tu zaczęły się problemy. Ks. Roman Lipiński z Kościoła Ewangelicko - Reformowanego wspomina, że podczas rozmówz prawosławnymi znajomymi dowiedział się, że nie ma komu pomagać przy budowie, bo ówczesne władze miasta straszyły utratą pracy ludzi, którzy chcieli pracować przy powstawaniu cerkwi. Wtedy powstała idea, aby ewangelickie obozymłodzieżowe zacząć organizować w Hajnówce, pomóc przy pracach budowlanych i tam na miejscu budować ekumenizm scementowany niejednym wspólnie wylanym cementem. W reportażu chcemy przybliżyć ekumeniczne chwile w budowie prawosławnej świątyni w Hajnówce, powspominać młodzieżowe obozy ekumeniczne organizowane w tej miejscowości, opowiedzieć o walce z władzami komunistycznymi o istnienie Kościoła w przestrzeni publicznej i o początkach ruchuekumenicznego, który powstawał oddolnie właśnie przy takich okazjach.