Konflikty, bitwy, wojny

Program przedstawia genezę i przebieg oblężenia Zbaraża (1649) przez wojska kozacko - tatarskie. Od 10 lipca do 22 sierpnia 1649 r. (po klęskach pod Żółtymi Wodami i Korsuniem) broniła się tu około 15 - tysięczna armia koronna i oddziały prywatne. Faktycznym wodzem i mózgiem obrony był stojący na czele swych własnych wojsk wojewoda ruski książę Jeremi Wiśniowiecki. Oblegająca armia kozacko - tatarska Bohdana Chmielnickiego i chana krymskiego Islama III Gireja liczyła znacznie ponad sto tysięcy żołnierzy, nie licząc chłopstwa. Ze względu na nikłe rozmiary zamku wojsko broniło się w obozie warownym. W dramatycznej sytuacji, kiedy w obozie zaczął szerzyć się głód i choroby, z wezwaniem o pomoc wysłano Mikołaja Skrzetuskiego i Krzysztofa Stapkowskiego. Wbrew wizji Sienkiewicza, który "uśmiercił" Podbipiętę, oficerom udało się dotrzeć do obozu króla Jana Kazimierza w Toporowie. Na odsiecz załodze Zbaraża ruszyła 15 - tysięczna armia na czele z królem. Została jednak osaczona pod Zborowem nad Strypą przez wojska kozacko - tatarskie. Dzięki przekupieniu chana krymskiego udało się zmusić Chmielnickiego do zawarcia ugody pozostawiającej dużą część Ukrainy w rękach powstańców. W lutym 1651 r. działania wznowiła strona koronna. Armia kozacko - tatarska została rozgromiona pod Beresteczkiem.