Kościół w diasporze

Diaspora to słowo, które do religijno - kościelnego słownictwa trafiło z języka greckiego, oznacza rozproszenie. W Kościele Ewangelicko - Reformowanym dotyczy osób, mieszkających poza miejscowościami i miastami, w których istnieją wspólnoty religijne Kościoła. Aby dotrzeć do ludzi, nieść im pomoc duchową, posługę kapłańską, pastorzy odwiedzają ich w miejscach zamieszkania, organizują nabożeństwa, często korzystając z gościny parafii luterańskich. Nabożeństwo, które odbywa się parę razy w roku, jest okazją do wspólnej modlitwy, spotkań, poznania współwyznawców, nawiązywania przyjaźni. Młodsze osoby mają szanse na uczestnictwo w obozach i innych inicjatywach młodzieżowych. W reportażu chcemy odwiedzić pastorów, którzy uczestniczą w życiu diaspor na terenie Polski, opowiedzieć o ich pracy, podróżach i spotkaniach z członkami Kościoła Ewangelicko - Reformowanego. Pokazać diasporę oczami duszpasterza. Z drugiej strony opowiedzieć o ludziach tworzących diasporę, ich oczekiwaniach wobec Kościoła i księży, organizacji życia religijnego. Jak wyglada ich sytuacja w miejscowościach, które nie mają swoich kościołów, jak sobię radzą w ważnych momentach dotyczących życia osobistego (ślub, pogrzeb)? O swoich doświadczeniach opowiedzą zarówno starsi, jak i młodsi. Sięgniemy do wspomnień ludzi starszych, by opowiedzieć historie diaspor w Polsce po II wojnie światowej, dotrzemy do ludzi, którzy mają zasługi w organizacji życia religijnego. Czy diaspora oznacza osamotnienie? Czy wymaga większego wkładu w rozwój duchowy? Czym jest udział w nabożeństwie swego Kościoła, jak wygląda organizacja życia religijnego, przygotowanie do konfirmacji, potrzeba wspólnej modlitwy? - odpowiedzi na te pytania w reportażu.