Krew z nosa

"Słuchajcie chłopaki! Spada koleś z piętnastopiętrowego wieżowca i, przelatując koło każdego piętra, pociesza się: "jak na razie nie jest źle, jak na razie nie jest źle, jak na razie nie jest..." Zaraz, zaraz, to ile razy on tak powtarzał? Piętnaście, idioto! Tyle razy, ile pięter! A parter?" Choć to nader wyrafinowany i nie dla wszystkich zrozumiały dowcip, mogłoby być wesoło, gdyby nie nadmiar szczerości jednego z przyjaciół. Kiedy osiedlowi skinheadzi poprosili grzecznie Pabla, Sieję i Maria o wyjaśnienie okoliczności nagłego pojawienia się na murze wyjątkowo paskudnych paszkwili antyskinowskich, prostoduszny Mario wyznał całą prawdę. Dostał z byka. Już drugi dzień krew cieknie mu z nosa. A Pablo doznał bolesnej kontuzji ręki. Wiadomo, same nogi nie wystarczą. Bez sprawnych rąk nie należy zapuszczać się w dżunglę wrocławskiego blokowiska. Pablo ma czas na znalezienie nowego sposobu na życie. Może lepszego, gwarantującego sukcesy w innej niż bójki z łysymi dziedzinie? Chłopak postanawia nagrać własną autorską płytę hip-hopową. Ale owiany mroczną sławą Sauron Rzeźnik, właściciel miejscowego studia nagraniowego "Trzustka" i zarazem wokalista zespołu deathmetalowego ani myśli robić prezenty młodszemu koledze. Za sesję nagraniową trzeba słono płacić. Pablo nawet nie widział takich pieniędzy. Lecz już wie, że forsa leży na ulicy. Wystarczy się po nią schylić. Wystarczy zająć się handlem narkotykami... Długometrażowy film Dominika Matwiejczyka, choć czarno-biały, nie naśladuje modnych obrazów z życia gangów z czarnych gett Ameryki. Także hip hopowy klimat "Krwi z nosa" nie schlebia gustom młodych odbiorców, lecz raczej ze zjawiskami kultury młodzieżowej polemizuje, a nawet je parodiuje, w sposób tyleż zabawny, co inteligentny.