Kwiaty polskie

Liryczny spektakl poetycko - muzyczny, oparty na fragmentach poematu dygresyjnego Juliana Tuwima. Wybitni aktorzy Teatru Narodowego sięgnęli po niezwykle polski poemat, który powstał z tęsknoty autora za krajem lat dziecinnych. Julian Tuwim pisał "Kwiaty polskie" na obczyźnie - w Brazylii i Stanach Zjednoczonych, po opuszczeniu Polski w wyniku wybuchu II wojny światowej, ale także po powrocie do kraju w 1946 r. Poeta, wszystkie swoje myśli, zapamiętane obrazy i wspomnienia, których nie zatarła rozłąka z Polską, zawarł w tysiącach wersów. W swoim poemacie poruszył kwestie patriotyzmu i miłości do ojczyzny, życia społecznego i wiary. Szczegółowo opisuje ulice i miejsca, które darzy wielkim sentymentem, przywołuje scenki rodzajowe z ulic rodzinnej Łodz. Wspomnienia z dzieciństwa i liryczne wyznania przeplatane są tu opisami przyrody i politycznymi polemikami. Towarzyszący aktorom Bogdan Hołownia grając na fortepianie szlagiery przedwojennej Warszawy Walc Francois, Tango Notturno, Wspomnij mnie oraz kompozycje Jerzego Wasowskiego: Jeszcze poczekajmy, Na Krzywym Kole, Umówmy się na stare lata, Wszystko oprócz nas, Złoty pierścionek dopełnia nastrój i magię spektaklu. Utwór nawiązuje do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego. Jan Englert, zapytany dlaczego zainteresował się utworem Tuwima powiedział: Poezja Tuwima, a szczególnie Kwiaty polskie są fantastycznym scenariuszem dla aktora. To jest poezja, która lepiej brzmi mówiona, niż czytana po cichu (...) Ta poezja wymaga uruchomienia wyobraźni plastycznej, aktor mówiąc, musi widzieć to, co mówi. Tuwim uruchamia obrazy. Więc siłą rzeczy jakby zaprasza do interpretowania, do opowiedzenia tych obrazów, do nasycenia ich własną indywidualnością. (...) ten poemat jest dowcipny, słowotwórczy, niezwykle polski.