Między dźwiękiem a ciszą - wspomnienie o Witoldzie Lutosławskim

Witold Lutosławski urodził się w 1913 roku w rodzinie znanych działaczy politycznych i społecznych. Odebrał gruntowne wykształcenie: prywatne lekcje muzyki, studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ukończył także Wydział Fortepianu i Wydział Kompozycji Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w kampanii wrześniowej, potem, by zarobić na utrzymanie, grywał w kawiarniach, zwykle w duecie fortepianowym z Andrzejem Panufnikiem. Z tamtego okresu pochodzi kompozycja "Wariacje na temat Paganiniego" na dwa fortepiany, do dziś chętnie wykonywana przez najznakomitszych pianistów. W 1954 roku Lutosławski ukończył pisanie "Koncertu na orkiestrę", utwór ten jest jednym z fundamentalnych dzieł polskiej muzyki powojennej. Kompozytor przejął zasadę Strawińskiego, zgodnie z którą co rok tworzył nowe dzieło. Wśród wielu utworów na uwagę zasługują m. in. Pierwsza Symfonia, Muzyka żałobna na orkiestrę smyczkową, Gry weneckie na orkiestrę kameralną, Trzy poematy Henri Michaux na chór i orkiestrę, Kwartet smyczkowy, Druga Symfonia, Trzecia Symfonia, Koncert na obój i harfę. Pisał także muzykę teatralną, filmową oraz utwory dla dzieci. Taka wielość form i stylów wskazuje na niebywały talent i swobodę w posługiwaniu się dźwiękami. Lutosławski należał do kompozytorów, którzy w twórczości odwołują się do wrażliwości muzycznej człowieka XX wieku i zawsze starał się tę wrażliwość poszerzać. Kiedy umarł, jego przyjaciel, Jerzy Waldorff, powiedział: prawdziwy artysta żyje długo nie w ciele, tylko w dziele swoim.