Minio

Janusz Minkiewicz (1914-1981), choć przede wszystkim poeta, satyryk, autor szopek politycznych i tekstów piosenek, był też legendą powojennej Polski, jedną z najbardziej charakterystycznych postaci stolicy i "księciem warszawskich nocy". Film przedstawia jego portret, losy i ewolucję - od utalentowanego siedemnastolatka robiącego błyskawiczną karierę, przez twórcę oddanego władzy w powojennej Polsce, po człowieka odczuwającego narastający wstręt do reżimu, dystansującego się i odsuwającego od oficjalnego życia. Debiutował jako siedemnastolatek, choć wtedy jeszcze ukrywał się pod pseudonimem H. I. Polit. Stąd też za jego debiut oficjalny uznaje się publikację podpisanego własnym nazwiskiem satyrycznego wiersza "Konfessyja wigilijna Polaka-katolika", który w 1932 roku ukazał się na łamach "Cyrulika Warszawskiego". Pisywał ogromnie popularne wierszyki, tzw. skrętacze języka, a zwłaszcza limeryki, których był pionierem. Nie poprzestawał na poezji i satyrze. Uprawiał również dziennikarstwo. W 1935 roku był korespondentem "Kuriera Porannego" w Londynie, a rok później dla "Kuriera" i "Tygodnia Robotnika" relacjonował przebieg olimpiady w Berlinie. "Nic świętego" - debiutancka książka Minkiewicza, zawierająca swoiste credo młodego satyryka - ukazała się niemalże w przeddzień wybuchu II wojny światowej. W 1939 roku opuścił Warszawę. Wyjechał do Wilna, gdzie w styczniu 1940 roku, w kawiarni "Biały Szal", założył wspólnie z serdecznym przyjacielem Światopełkiem Karpińskim kabaret "Ksantypa". Po wkroczeniu wojsk niemieckich na Litwę powrócił do stolicy. Po wojnie Janusz Minkiewicz początkowo publikował na łamach wydawanego w Lublinie "Stańczyka", potem w Łodzi tworzył z Brzechwą i Zarubą pierwsze szopki polityczne. Z całym oddaniem uczestniczył w nocnym życiu stolicy. Kiedy dostrzegł istotę reżimu, zdystansował się do tego, co robił wcześniej, jedynym źródłem jego zarobków stały się tłumaczenia amerykańskich musicali.