Monster

(MONSTER)Dramat obyczajowy, USA/Niemcy 2003Scenariusz i reżyseria: Patty JenkinsAktorzy: Charlize Theron, Christina Ricci, Bruce Dern, Lee Tergesen, Annie Corley, Marco St. John, Pruitt Taylor Vince i inni Debiutancki film Patty Jenkins z brawurową kreacją Charlize Theron, która za rolę seryjnej morderczyni otrzymała w 2004 r. Oscara, Złoty Glob oraz Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie. Rola Aileen Wuornos wymagała od niej nie tylko wiarygodnego ukazania mentalności, sposobu bycia i charakteru prostytutki oraz zabójczyni, ale także czysto fizycznej metamorfozy: słynąca z urody hollywoodzka gwiazda jest na ekranie właściwie nie do poznania: grubsza o 15 kg, opuchnięta na twarzy, z fatalną cerą i zniszczonymi włosami, przesadną gestykulacją, nerwowym, niemal żałosnym śmiechem i krokiem starego farmera. Grana przez nią bohaterka już w chwili narodzin była praktycznie skazana na życiową porażkę. Wychowująca się w patologicznym środowisku w Michigan, od dziecka maltretowana psychicznie i fizycznie, Aileen była regularnie molestowana, zanim ukończyła 10 lat, a nie mając nawet 13 lat, już zaszła w ciążę. Prostytucja była więc naturalną konsekwencją takiego życia. W późniejszych latach Aileen przeprowadziła się na Florydę, gdzie świadczyła usługi seksualne kierowcom. Ale nadal częściej bywała pod wozem niż na wozie. Narastała w niej wściekłość wobec świata, nienawiść do mężczyzn traktujących ją jak najgorszy śmieć, i znużenie dotychczasowym, beznadziejnym życiem. Poczucia przegranej nie zagłuszał nawet alkohol, kobieta zaczęła myśleć o samobójstwie. I właśnie w takiej chwili, pod koniec lat 80., Aileen poznaje pewnego wieczoru w barze dla gejów Selby Wall - młodą dziewczynę z porządnej, mieszczańskiej rodziny, której lesbijskie skłonności bulwersują najbliższych próbujących sprowadzić ją na właściwą drogę. Mimo że Aileen nie uważa się za lesbijkę, nawiązuje bliższą znajomość z Selby, która jako jedyna wydaje się dostrzegać w niej człowieka, w dodatku bardzo samotnego i nieszczęśliwego. Znajomość przeradza się wkrótce w romans. Aileen, ciężko pobita przez kolejnego klienta-sadystę, w odwecie zabija go kilkoma strzałami z rewolweru. Najpierw czuje przerażenie, później ulgę i wręcz satysfakcję. Coś się w niej przełamuje. Namawia Selby do ucieczki z domu, chce z nią spędzić chociaż tydzień, aby przynajmniej przez ten krótki czas poczuć się szczęśliwą. Obie zamieszkują w tanim hotelu, ale teraz ich koszty utrzymania znacznie rosną. Selby nie chce bowiem żywić się resztkami, oczekuje rozrywek, a zakochana Aileen pragnie zrobić wszystko, by dziewczyna czuła się z nią dobrze. Próbuje znaleźć uczciwą pracę jako sekretarka czy asystentka, ale nie mając ani wykształcenia, ani praktyki, ani referencji, ze swoimi prostackimi manierami i brakiem pewności siebie, nie ma szans na zdobycie przyzwoitej posady. Z konieczności musi wrócić na ulicę. Ale wykonywane latami zajęcie teraz budzi w niej tak silny wewnętrzny opór, że niebawem zabija kolejnego mężczyznę, którego zaczepiła na drodze, zabiera jego pieniądze i samochód. Z każdą następną zbrodnią idzie jej łatwiej. Również Selby szybko porzuca skrupuły i strach, bez oporów korzysta z pieniędzy zdobywanych przez kochankę w tak okrutny sposób. Tak upływa im dziewięć miesięcy. Ale policja ma coraz więcej dowodów przeciw Aileen, znajduje coraz więcej świadków w jej sprawie. Schwytanie morderczyni jest tylko kwestią czasu. Zanim jednak Aileen wyrokiem sądu stanowego zostanie stracona w 2002 r., spędzi jeszcze 12 lat w celi śmierci. Los nie oszczędzi jej nawet tego.