Noc wenecka

Alfred de Musset napisał "Noc wenecką" jako niespełna dwudziestoletni młodzieniec. Jej wystawienie w 1830 roku przyniosło mu jednak srogi zawód. Spektakl został wygwizdany zarówno przez nieprzychylnych autorowi romantyków, jak i publiczność mieszczańską. Zdruzgotany klęską Musset postanowił odtąd pisać dramaty nie przeznaczone do wystawienia na scenie. W ten sposób powstały jego najwybitniejsze utwory, po latach okrzyknięte mianem arcydzieł: "Kaprysy Marianny", "Nie igra się z miłością", "Lorenzaccio". Z perspektywy czasu także "Noc wenecką" trudno określić mianem dramatu chybionego. Jest to wprawdzie "młody" Musset, ale już w tej niemal zapomnianej dzisiaj sztuce widać cechy talentu, które zapewniły autorowi "Spowiedzi dziecięcia wieku" poczesne miejsce w dziejach literatury. "Noc wenecka" jest poetycką, kameralną komedią rozgrywającą się w ciągu karnawałowej nocy. Trzonem fabuły są perypetie miłosne trojga bohaterów - młodej kobiety, jej narzeczonego i kochanka. Zanim bohaterka wybierze któregoś z nich, musi poznać prawdziwy stan uczuć - zarówno swoich, jak i obu mężczyzn. Dało to Mussetowi pretekst do upiększenia swej sztuki niejedną ciekawą obserwacją psychologiczną podaną językiem barwnym, dowcipnym i żywym.