Ojciec i syn

Jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów Aleksandra Sokurowa - opowieść o ojcu i synu, którzy przypominają parę pięknie fotografowanych kochanków. Dwaj tytułowi bohaterowie mieszkają na poddaszu starej kamienicy w tajemniczym mieście. Owdowiały wcześnie ojciec (Andriej Szczetynin) był kiedyś wojskowym i walczył w siłach powietrznych, ale został przeniesiony do rezerwy, z czym do dziś nie umie się pogodzić. Jego syn Aleksiej (Aleksiej Nejmyszew) uczy się właśnie w szkole kadetów i chce w wojsku leczyć ludzi. Ich relacja pozostaje od początku zagadkowa, widać w niej strach i wzajemne przyciąganie, niemal chorobliwą fascynację jak i chęć ucieczki. Bez wątpienia ojciec jest dla Aleksieja wzorem męskiej siły - chłopak chce ojcu dorównać, więc uprawia zapasy, podnosi ciężary i gra w piłkę. Ojciec z kolei widzi w twarzy Aleksieja swoją utraconą kobietę i wszystkie uczucia przelewa na syna, czym budzi zazdrość jego dziewczyny. Film Aleksandra Sokurowa, uważanego za najbardziej oryginalnego ucznia Andrieja Tarkowskiego, miał premierę na festiwalu w Cannes, gdzie u jednych widzów wywołał zdziwienie, a u innych zachwyt. Nikt bowiem do tej pory nie pokazał w tak zmysłowy, fizyczny sposób relacji między ojcem i synem. Szczególnie często komentowana była pierwsza scena, w której dwaj nadzy bohaterowie splecieni są w niemal miłosnym uścisku. Pytany o homoseksualną aurę filmu reżyser ostro jednak zaprzeczał. "Podobnie jak w >>Matce i synu<< pokazuję skrajną sytuację, kiedy miłości jest za dużo, bo całe życie koncentruje się wyłącznie na jednej osobie" - tłumaczył Sokurow w wywiadzie dla "Gazety Wyborczej". "Chciałem uzmysłowić zmiany, jakie zaszły w ubiegłym stuleciu w rosyjskim społeczeństwie: ojciec jest dziś właściwie nieobecny, a jednocześnie młodzi ludzie marzą o tym, żeby mieć ze swoimi ojcami relacje partnerskie". "Ojciec i syn" swój niezwykły, oniryczny klimat zawdzięcza zdjęciom Aleksandra Burowa, który wykorzystał specjalny, anamorficzny obiektyw.