Ostatnia szarża. Wolka Węglowa 1939

Wśród wielu heroicznych epizodów kampanii wrześniowej 1939 roku szarża 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich ma miejsce szczególne. To z jej powodu narodziła się legenda desperackich ataków polskiej kawalerii z szablami na czołgi, ugruntowana emocjonalnym opisem włoskiego korespondenta wojennego, który poruszony bohaterską postawą polskich ułanów, nadał jej charakter rycerskiego eposu. Wbrew tej legendzie, zwulgaryzowanej komunistyczną propagandą lat powojennych, szaleńczy atak kilkuset kawalerzystów był jedynym możliwym rozwiązaniem, a hekatomba ułanów przerywających pierścień okrążenia stolicy, otworzyła do niej drogę polskim oddziałom spieszącym na pomoc Warszawie. Co prawda, doktryna polskiej kawalerii już od dawna nie przewidywała takiego rozwiązania, obowiązywała wszak zasada mówiąca, że kawaleria porusza się konno i walczy pieszo, ale kampania wrześniowa obfitowała w szarże. Było ich co najmniej jedenaście na obydwu frontach zmagań. Bohaterstwo polskiego ułana było wówczas bezprzykładne i doceniane nawet przez wroga, jednakże czyny polskiego żołnierza ośmieszane nawet przez reżimowych historyków minionej epoki popadły w zapomnienie.