Pani Hrabina

Filmowy portret hrabiny Renaty Ostrowskiej z Korczewa nad Bugiem, właścicielki jednego z najpiękniejszych niegdyś pałaców w Polsce. Urodziła się, wychowała i dorastała w tej posiadłości. Wybuch II wojny światowej w nagły i gwałtowny sposób zakończył jej beztroską młodość. Miała wówczas 20 lat. Ojciec wraz z rodziną uciekając przed okropnościami wojny, wyemigrował na Zachód. Ona pozostała w kraju. Jak długo mogła, mieszkała w Korczewie. Była wolontariuszką szpitala maltańskiego w Warszawie. Kiedy Niemcy zrabowali i zdewastowali pałac, wyjechała za granicę. Rozpoczęła studia w Anglii, a potem pracę w BBC. Ułożyła sobie życie w nowym kraju, ale zawsze marzyła o powrocie do domu, do gniazda nieodwracalnie utraconego, jak się wtedy wydawało. Po 50 latach mogła urzeczywistnić pragnienia. Przemiany ustrojowe, jakie dokonały się w naszym kraju w 1989 roku, stworzyły dawnym właścicielom szansę odzyskania straconych posiadłości. Hrabina z nadzieją i zapałem rozpoczęła realizację swojego marzenia o powrocie do ojczyzny, do domu. Bez wahania opuściła Anglię. Wiedziała, że czeka ją niewyobrażalna praca. Widziała, jakich spustoszeń dokonali w pałacu Niemcy, a potem Rosjanie. Jednak to, co zobaczyła po przyjeździe do Korczewa, przeszło jej wyobrażenia, zastała kompletną ruinę. Z tym większym zaangażowaniem i oddaniem przystąpiła do odbudowy zamku. Pragnęła, by tak jak dawniej stał się "perłą Podlasia". Zadanie to było tym trudniejsze, że z minionego bogactwa - 20 tysięcy hektarów pól, łąk i lasów z tartakami, młynami, gorzelniami i stawami rybnymi, odzyskała tylko skromną część, nieco ponad 15 hektarów ziemi. Wspierana przez młodszą siostrę, Beatę Ostrowską-Harris, zdołała odrestaurować większą część pałacu. W Korczewie działa też mleczarnia i znów zarybiły się stawy. Jak przed wiekami, słynący z gościnności dwór otwarty jest dla wszystkich.