Polacy z Misiones

Wśród chłopów, którzy w rozdartej w XIX wieku przez zaborców Polsce, nie posiadali na własność więcej niż kilka mórg, wieść, że mogą gospodarzyć na 20 hektarach w Argentynie, wzbudziła prawdziwą gorączkę posiadania ziemi, choćby na końcu świata. Uciekali z okupowanej ojczyzny, a potem, na statkach, przedostawali się za ocean, aby zasiedlić obiecane hektary pól. Jednak zamiast wykarczowanych ziemi, ujrzeli bezgraniczny, zielony bezmiar tropikalnego lasu, z którym przyszło im się zmierzyć. Takie było Misiones, prawie sam środek Ameryki Południowej; wilgotne, gorące, niezdrowe dla ludzi, którzy niemal gołymi rękoma, bo nie posiadali narzędzi, zmuszeni byli toczyć walkę z dżunglą na śmierć i życie. Pierwsi Polacy przybyli do Misiones w roku 1897. Misiones to najbardziej tropikalny region Argentyny, otoczony z 3 stron rzekami Urugwaj, Iquazu Parana; graniczy z Paragwajem i Brazylią. Granicą jest tutaj rzeka Parana, dawno temu - jedyna dostępna arteria komunikacyjna w stronę interioru. To właśnie rzeką podróżowały do Misiones pierwsze polskie rodziny. I to właśnie Polacy uczynili z Misiones jeden z najbardziej rozwijających się regionów Argentyny. Powstały tam takie osady jak Polana, Obera, Wanda, polskie znaki na krańcu Ziemi, w którym i dzisiaj słychać znajomy język.