Powidoki Marka Nowakowskiego

Tak się szczęśliwie złożyło, że stołeczny hotel Polonia ocalał z wojennego pogromu. Stał się więc miejscem szczególnym w życiu zrujnowanego miasta. Na przykład rezydowali w nim, z braku innego miejsca, ambasadorzy obcych państw. To sprawiało, że wejść do niego nie było łatwo. Ale hotelowa restauracja, a z czasem także nocy lokal zwany "Dołkiem" i kawiarnia, były miejscami powszechnie dostępnymi. I choć w okolicy - w piwnicach i zachowanych parterach zburzonych domów powstało kilka różnego typu knajpek, to właśnie rozrywkowy kompleks Polonii od 1946 r. odgrywał w stolicy rolę wyjątkową. Koncentrowało się w nim życie oficjalne i nieoficjalne. Spotykali się tu wszyscy: reprezentanci nowej władzy i zacne mieszczuchy, inteligenci i hochsztaplerzy, twórcy i studenci, akowcy i konfidenci, ubowcy, przestępcy, cyrkowcy, sutenerzy i dziwki. Dziś tamtej "Polonii" już nie ma, przetrwała jednak pamięć o niej. Minioną atmosferę tego miejsca próbują wskrzesić reprezentanci czterech pokoleń uczestników bujnego życia "Polonii": Józef Żebrowski, Czesław Wysocki, Andrzej Kulikowski i Marek Nowakowski.