Przystanek Lamsdorf - powstańcy warszawscy w niewoli

Największa, prawie sześciotysięczna grupa, idących do niewoli powstańców warszawskich, została skierowana do Stalagu 344 Lamsdorf (od 1945 r. Łambinowice na Śląsku Opolskim). Walczący o Warszawę żołnierze Armii Krajowej przybyli do Lamsdorf w pierwszej połowie października 1944 r. Czekały tam na nich izolacja, baraki, druty kolczaste, wieże strażnicze, głód, trudne warunki sanitarne, chłód, nagła bezczynność po okresie wytężonej pracy i walki. W Lamsdorf przeprowadzano ewidencję, nadawano powstańcom numery jenieckie i selekcjonowano w celu dalszych przemieszczeń w głąb Rzeszy. Zanim więc zdążyli się przyzwyczaić do nowego życia, zaczęły się transporty do innych obozów. W pierwszej kolejności objęły oficerów sztabowych, następnie oficerów, kobiety, dzieci, a na końcu podchorążych, podoficerów i szeregowych. Ostatni transport odszedł 20 stycznia 1945 r. Nieliczni ranni i chorzy, niezdolni do marszu ewakuacyjnego, zostali w obozie do czasu wkroczenia oddziałów Armii Czerwonej 17 marca 1945 r. Niektórzy, jak zabici podczas prób ucieczek, pozostali już tam na zawsze.