Pułapki dorosłości

Pełna typowego dla Skandynawii chłodno-absurdalnego humoru historia kobiety, która szuka sposobu zajścia w ciążę, a znajduje uczuciową pustkę w swoim poprawnym związku. Venla (Minna Haapkylä) ma satysfakcjonującą pracę, sprawdzone grono przyjaciół i narzeczonego Antero (Kari-Pekka Toivonen), z którym właśnie obchodzi kolejną rocznicę. Do szczęścia brakuje jej tylko dziecka. Jako psycholog bohaterka wie, że decyzja o powiększeniu rodziny powinna być przemyślana i - co ważniejsze - obopólna. Jednak kiedy orientuje się, że jej ukochany nie umie zrezygnować z luksusu bezdzietnego związku (w tym celu poddaje się potajemnie zabiegowi sterylizacji) postanawia działać w pojedynkę. Sprawę ułatwia jej miejsce pracy: klinika leczenia niepłodności. Z pomocą atrakcyjnej koleżanki, lekarki Satu (Minttu Mustakallio) Venla po godzinach przegląda setki pakietów nasienia, wybierając to, a raczej tego najodpowiedniejszego. Nieoczekiwanie jednak między Venlą a Satu rodzi się uczucie, którego nie można już nazwać zwykłą babską przyjaźnią. Krzywdzącym uproszczeniem byłoby nazwanie "Pułapki dorosłości" filmem lesbijskim - obraz Salmenpery mówi przede wszystkim o pogmatwanych relacjach między ludźmi, bólu sprzecznych uczuć i miłości, na którą brakuje odwagi. Venla tkwi w związku prowizorycznym - jak inaczej nazwać dwoje ludzi, którzy chcą być razem, choć nie zgadzają się w podstawowej kwestii? Satu, która umie krytycznie spojrzeć na wybory Venli, sama żyje nie w pełni świadomie, pomieszkując w dziwacznej komunie młodych ludzi i uprawiając bezinteresowny seks ze współlokatorem. Satu odważniej wyraża uczucie do Venli, ale w końcu nagina się do społecznej normy. Venla uwodzi Satu, aby później posłusznie wrócić do narzeczonego. Jednak to spotkanie dla obu kobiet staje się przełomowe: coś kończy, aby zacząć coś nowego, wywołuje uczuciową burzę i dzięki temu wyrywa z emocjonalnego marazmu. Wreszcie pojawia się też upragnione dziecko, choć nie do końca tam, gdzie można by się tego spodziewać.