Stacja Waliły - Wenecja

Filmowy portret jednego z najważniejszych i najbardziej intrygujących współczesnych polskich malarzy - Leona Tarasewicza. "Granice malarstwa nie są określone i nigdy nie będą, ponieważ to nie granice określają ramy malarstwa, lecz odwrotnie" - to słowa bohatera filmu. Artysta urodził się w 1957 w Waliłach położonych we wschodniej części województwa podlaskiego. W 1984 r. obronił dyplom na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u prof. Tadeusza Dominika. Od roku 1996 w tejże akademii prowadzi Gościnną Pracownię Malarstwa. Współpracuje z Galerią Foksal w Warszawie, gdzie zadebiutował w 1984 r., a także z Galerią Białą w Lublinie, Galerie Nordenhake w Sztokholmie oraz Springer & Winkler Galerie w Berlinie. Od chwili debiutu jest wyrazistą postacią życia artystycznego, chociaż za główny punkt na mapie świata uznaje rodzinne białostockie Waliły. Podkreśla swe białoruskie korzenie, identyfikuje się z zamieszkującą tamte tereny mniejszością białoruską w Polsce. Waliły są dla Tarasewicza stałym punktem odniesienia, źródłem inspiracji i sił twórczych. Podtrzymuje emocjonalną więź z tym, co stanowi o charakterze stron rodzinnych - naturą. Przygląda się jej pokornie, rejestrując albo rytmy, albo zestawienia barw. Jego prace charakteryzuje prostota w kolorze i kompozycji. Już jako student mówił, że nigdy nie opuści swego miejsca urodzenia, swego pejzażu, białoruskiej mniejszości i religii prawosławnej. Artysta dodaje, że od dzieciństwa miał dwa światy: świat polski i białoruski, świat sztuki, wystaw, galerii i świat przyrody, ludzi mówiących jego językiem. Dzieli się chętnie swoimi doświadczeniami z każdym, kto zechce zadać sobie trud poznania jego światów. Swój czas artysta dzieli między pracę w Waliłach, gdzie ma pracownię i tam przygotowuje się do wszystkich wystaw i realizacji, a warszawską ASP, gdzie jest profesorem na Wydziale Malarstwa. W roku 2001 Leon Tarasewicz był autorem realizacji w Polskim Pawilonie w Wenecji na 49.