Stalowe gardła

Najpierw są papierosy. W miarę pogłębiania się nałogu wypala się ich coraz więcej. Potem może pojawić się chrypka, kłopoty z przełykaniem i mówieniem. To skłania, by zgłosić się do lekarza. Tak właśnie postąpił Andrzej Marciniak. W efekcie trafił do Kliniki Otolaryngologii Akademii Medycznej w Łodzi. Tam towarzyszyła mu kamera. Po serii badań postawiono nie budzącą wątpliwości diagnozę: rak krtani. Pacjent usłyszał, że jeśli nie podda się operacji, udusi się lub zginie śmiercią głodową. Operacja polega na usunięciu rozrastającego się guza wraz z całą krtanią. Po niej człowiek jest pozbawiony narządów mowy, oddycha przez metalową rurkę wbitą bezpośrednio do tchawicy, jedzenie wstrzykuje mu się przez nos. Po zabiegu poddawany jest naświetlaniom. W konsekwencji traci apetyt, siły, włosy i wcale nie ma gwarancji, że nie nastąpią przerzuty nowotworu do innych organów. Andrzej Marciniak przeszedł zabieg operacyjny i towarzyszącą mu terapię. Okaleczony, skazany na dalsze istnienie ze stalowym gardłem i konieczność porozumiewania się z innymi za pośrednictwem pisma, zaczął cenić życie, dostrzegać błękit nieba, intensywnie czuć zapach powietrza, słuchać szelestu liści. Realizatorzy filmu, uhonorowanego w 1993 roku nagrodą główną na VI Festiwalu Mediów "Człowiek w zagrożeniu" w Łodzi, pobyt Andrzeja Marciniaka śledzą z całą bezwzględnością. Dokładnie pokazują sam zabieg operacyjny i jego konsekwencje dla chorego. Są to sceny brutalne, przerażające. Jeśli po obejrzeniu tego filmu choć jeden nałogowiec rzuci palenie, jego autorzy będą szczęśliwi, osiągną bowiem swój cel.