Stańczyk

Nadworny błazen trzech Jagiellonów, Aleksandra, Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta. O jego życiu wiadomo niewiele. Ponoć urodził się ok. 1480 r.. Zmarł prawdopodobnie ok. 1560 r.. Nie wiadomo też, jak się nazywał. Na dworze zwano go Stańczykiem albo Stasiem Gąską, ale Gąska znaczyło wówczas tyle co błazen. Nie ma wielu potwierdzonych informacji o tej postaci przetrwały rachunki dworskie, z których wynika, że Stańczyk otrzymywał dużo większe wynagrodzenie niż inni błaźni może to świadczyć o sympatii żywionej do niego przez Zygmunta Starego. Z tamtego czasu zachowało się wiele anegdot. Gorszym okresem dla trefnisia było panowanie Zygmunta Augusta. wydaje się, że nie zdobył jego zaufania i często opłakiwał starego króla. Nadworny błazen do historii przeszedł ze względu na swoje przymioty, opisywane już przez jemu współczesnych. Był błyskotliwy, inteligentny, przewidujący, nie bał się bronić prawdy i wytykać błędów władcom. Pod jego maską krył się prawdziwy mędrzec, którego jednak nikt nie chciał słuchać. W taki właśnie sposób ukazywał go na obrazach mistrz malarstwa historycznego Jan Matejko.