Strach na wróble

Jerry Schatzberg, amerykański reżyser urodzony w Nowym Jorku, to twórca kojarzony przede wszystkim z dwoma klasycznymi już filmami z lat 70. Narkomani z 1971 roku zwróciły uwagę tak szerokiej widowni, jak i krytyki. Późniejszy o dwa lata Strach na wróble okazał się opus magnum Schatzberga. Film zdobył Złotą Palmę w Cannes, stając się jednym z ikonicznych obrazów kina amerykańskiego tamtego okresu. Max i Lion to dwóch mężczyzn żyjących niejako na marginesie społeczeństwa. Starszy z nich Max często popadał w konflikty z prawem. Kolejna bójka skończyła się sześcioletnim wyrokiem więzienia. Max właśnie kończy odsiadkę i opuszcza zakład karny z mocnym postanowieniem odmiany losu. Wesoły i gadatliwy Lion kilka lat temu porzucił będącą w ciąży dziewczynę i zaciągnął się do pracy na morzu. Obecnie chce odnaleźć kobietę i poznać w końcu swoje dziecko. Max jest człowiekiem zamkniętym w sobie, o dość gwałtownym usposobieniu. W więzieniu uskładał małą sumkę i planuje założenie myjni samochodowej w Pittsburgu. Obaj spotykają się w Kalifornii i postanawiają ruszyć na Wschód. Po drodze podejmują się dorywczych prac, poznają przedziwnych ludzi, a także wchodzą w konflikt z prawem. Czy marzenia o lepszej przyszłości mają szansę się spełnić? "Strach na wróble [...] sięga w istocie do rdzennych elementów amerykańskiej tradycji kulturowej: poszukiwania swego szczęśliwego miejsca na ziemi przez powszednich ludzi w ruchu, rolling stones [...] i męskiej przyjaźni w doli i niedoli , znanej z Twaina, Londona, Steinbecka" - celnie zauważa Adam Garbicz. Jerry Schatzberg korzysta z klasycznej dla kina amerykańskiego konwencji kina drogi (road movie), lecz jednocześnie nasyca ją autorskimi pomysłami. Bohaterowie, mimo odmiennych charakterów, razem przemierza kraj cementując z każdym kilometrem swoją specyficzną relację. Ci życiowi outsiderzy nie są w stanie zrealizować wszystkich swoich planów, nie przechodzą jakieś fundamentalnej przemiany, lecz odnajdują przyjaźń.